hebben; dat er een logisch verband moet bestaan tusschen de taak van
beide machtsmiddelen en dat het eene zoowel als het andere onderdeel
geschikt moet zijn voor die taak. De officieren weten derhalve zeer goed
dat groepschauvinisme die samenwerking ernstig zou schaden en het lo
gisch verband tusschen beider taak zou verbreken.
Toen indertijd de vlootplannen veelbelovend schenen en men algemeen
in de meening verkeerde, dat voor de Nederlandsche zeemacht een tijdperk
van opbloei zou aanbreken, toen verheugde ook het leger zich over die
opleving der nationale kracht en nam genoegen met de taak, welke het in
logisch verband met die der versterkte zeemacht zou krijgen. Van rivaliteit
tusschen leger en vloot was en is ook nu geen sprake.
Maar waaraan gaf de actie der Meestersche officieren dan wèl uiting?
Naar mijne meening aan niets anders dan aan een gevoel van onrust,
veroorzaakt door de wijze, waarop de Regeering het defensie-vraagstuk
oplost, of beter gezegd: niet oplost. Het verwondert mij alleen, dat niet
reeds eerder dat gevoel tot uiting is gekomen- Ik zou met denheerTalma
geheel kunnen meegaan, toen hij jl. Dinsdag zeide, dat het gepraat over
het defensie-vraagstuk nu maar eens uit moet zijn, indien het juist ware,
wat het geachte medelid zei: „dat de Regeering rond en onomwonden Haar
standpunt heeft bepaald". Maar, Mijnheer de Voorzitter, uit niets blijkt, dat
de Regeering een vastgesteld doel voor oogen heeft; bepaalde richtlijnen
zijn er niet; het defensie-vraagstuk is nog een even groot vraagstuk als
het reeds zoo vele jaren geweest is.
Van af 1912 verkeerden wij steeds in de hoop, dat op den wil der Re
geering om tot een redelijke oplossing van het defensie-vraagstuk te
komen, ook de daad zou volgen, en dat bij weder opbouw der vloot het
logisch verband tusschen taak en organisatie van beide hoofddeelen der
weermacht niet uit het oog zou worden verloren. Maar in die hoop werden
wij schromelijk teleurgesteld. En die teleurstelling ging over in onge
rustheid van af het oogenblik, dat de vlootwet 1924 werd ingediend, om
dat het logisch verband tusschen taak en organisatie van leger en vloot
bij dat ontwerp geheel verwaarloosd werd. Nog erger werd die ongerustheid
na de behandeling in den Volksraad van het Ontwerp-Vlootwet 1925,
omdat het een ieder, die maar een beetje strategie heeft bestudeerd, dui
delijk was, dat de grondslag, waarop taak en organisatie der vloot berust
ten, onjuist was, terwijl van een logisch verband tusschen taak en
organisatie van leger en vloot in het geheel geen sprake was.
Om dit aan te toonen zou ik in herhalingen moeten treden, Mijnheer
de Voorzitter, omdat ik het reeds uitvoerig heb aangetoond bij de be
handeling van het Ontwerp-Vlootwet in de najaarszitting van verleden
jaar en het heeft mij verbaasd, dat de heer Talma, die toen zoo krachtig
aan mijn zijde streed, nu zoo plotseling genoegen neemt met datgene,
wat hij een jaar geleden zoo scherp veroordeelde. Overigens sluit ik mij
geheel aan bij hetgeen de heer Aay naar aanleiding van de rede van den
heer Talma in tweeden termijn bij de behandeling der Marine-aanvullings-
begrooting heeft gezegd en ik ben er den heer Aay dankbaar voor, dat
hij de vrije meeningsuiting door officieren in militair-wetenschappelijke
vereenigingen zoo krachtig in bescherming heeft genomen. Evenwelware
het naar mijne meening gewenscht, dat besprekingen als de onderwerpe-
lijke in besloten vergaderingen plaats hebben. Niet terzake deskundigen
trekken uit het gesprokene, zooals het in korte overzichten in de dag
bladen wordt vermeld, in den regel verkeerde conclusiën.
Mijnheer de Voorzitter! Nu is de Vlootwet na de behandeling in den
Volksraad wel is waar in Nederland verder niet in behandeling genomen,
maar de gang van zaken wijst er duidelijk op, dat de Regeering in Neder
land en wellicht ook de Indische Regeering handelen, alsof het Ontwerp-
Vlootwet 1925 niet gedeponeerd ware. De beruchte „doelstelling" welke
zooals de heer Talma verleden jaar terecht opmerkte pasklaar gemaakt
was voor de vloot en welke de zaak, waar het om gaat, op den kop
50
