539
niet definitief heeft uitgesproken. We behoeven in dit verband slechts te ver
wijzen naar den inhoud van de ontwerp-vlootwet 1925 en hare behandeling
in den Volksraad. Toen heette het reeds, dat door vermindering van uitgaven
voor het leger bedragen moesten worden vrijgemaakt om een deel der vloot-
uitgaven te conrpenseeren.
Er is overigens weinig intuitief gevoel voor noodig om te begrijpen, dat
het steeds verschuiven van eene bevredigende oplossing van het defensie-
vraagstuk niet het minst zijn oorzaak vindt in financieele overwegingen. Zij,
die de behandeling der Indische begrootingen in den Volksraad met aandacht
hebben gevolgd en de financieele nota's, welke daarmede gepaard gingen
nauwkeurig hebben bestudeerd, zullen zeker geen aanleiding hebben kunnen
vinden voor de hoop, dat voor het weermachtsvraagstuk opwekkende finan
cieele perspectieven geopend zullen worden. En zij zullen dan ook zeker
niet verwonderd zijn geweest, dat, toen dezer dagen eindelijk de grondslagen
van het defensievraagstuk aan den Volksraad werden bekend gesteld, de
financieele paragraaf als volgt luidde
„Het totaal voor land- en zeemacht per jaar te besteden bedrag kan een
bepaalde fractie van de gewone jaarlijksche inkomsten niet te boven gaan.
In het algemeen zal het cijfer, dat het bedrag dier fractie over de laatste jaren
voorstelt, niet belangrijk kunnen worden overschreden."
Wanneer wij dan ook wezen op de tegenstelling in het standpunt van
leger en marine en schreven, dat deze tegenstelling bij ruimere middelen geheel
kan vervagen, doch zich ongetwijfeld zal accentueeren bij een soberen finan-
cieelen grondslag"dan dient dit geheel op rekening te worden gesteld van
onzen zin voor realiteit, welke in het zoo juist vermelde, alleszins zijn moti
veering vindt.
Dat het een daad zou zijn van minder wijs beleid om de genoemde tegen
stelling te kenschetsen en dat het beter zou zijn geweest die tegenstelling te
verbloemen om zoodoende meer resultaten te bereiken kunnen we dan ook
geenszins onderschrijven. Dit belangrijke vraagstuk kan niet beter gediend
worden dan door eene scherpe en zuivere belichting en we zijn er dan ook
van overtuigd, dat eene dergelijke belichting het beste tot het doel zal voeren,
dat binnen ons bereik ligt. Te meer reden bestaat hiervoor, omdat de ver
schenen publicaties van leger- en marinezijde gedragen worden door één
zelfde grondgedachte, nl. dat verbetering van onze defensiemiddelen urgent is.
Dat we overigens niet alleen de genoemde tegenstelling hebben gesignaleerd,
doch in onze overzichten steeds met voldoening en op overduidelijke wijze
gewezen hebben op de overeenstemming, welke op zoovele punten tusschen
marine- en legerinzichten valt aan te wijzen, moge naar aanleiding van hetgeen
te dien aanzien in het meergemelde citaat wordt gezegd, nog even worden
gereleveerd.
Dat het afgescheiden van hef voorgaande nog wel eenig nut heeft om af
en toe te wijzen op de bestaande tegenstelling zou ook kunnen blijken uit
het feit, dat in een door Aneta gepubliceerde polemiek tusschen den Luite-
rant-Kolonel van den Indischen Oeneralen Staf P. F. Hoeksema de Oroot en
den Officier-Waarnemer r an de Marine J. P. Scheepmaker over Burgerlucht
vaart in- en de verdediging van Indië, door laatstgenoemde „mir nichts dir
nichts" o.m. het volgende wordt gezegd
„De uitlatingen van overste Hoeksema de Groot betreffende de defensie-
beiangen in Ned.-Oost-Indië wil ik, als slechts zeer zijdelings met het vlieg-
wezen in verband staande, hier onbesproken laten. Dat deze hoofdofficier
zich op het, nu toch werkelijk vrijwel geheel overwonnen, sta: dpunt van
Overste Qeldorp plaatst, zou het bestrijden ervan tot „enfoncer une porte
ouverte" maken.
De heer Berenschot moge hieruit het bewijs putten dat de aanbevolen
zwijgzaamheid wel eens tot heel andere gevolgen kan leiden dan door hem
te goeder trouw bedoeld.
Het derde punt ten aanzien waarvan we den heer Berenschot niet aan onze
zijde bevinden betreft de splitsing der staatsmarine."
