tige factoren bij de bepaling der offensieve waarde van een jager,
echter eerst in de tweede plaats. Want deze behooren evenzeer
tot de eigenschappen der 2-persoons jagers, en kunnen door den
éénzitsjager niet volledig uitgebuit worden, als in snelheid,
stijgvermogen, of wendbaarheid te kort wordt geschoten.
Binnen de werkingssfeer der 1 -zitters zijn deze steeds de
dragers geweest van het offensieve luchtgevecht. De grootere af-
stootende vuurkracht van 2-zitters vermocht hieraan niets te
veranderen. Slechts de 1-zitters konden de tegenpartij dwingen
tot het gevecht, onverschillig het type van vliegtuig, dat deze
bevloog. Nimmer heeft men echter beschikt over 2-zitters welke
tegen deze taak opgewassen waren. O. a. zegt Hoeppner hierover
„Auch erwies sich die Verwendung der mit C Flugzeugen
ausgestatteten Kampfgeschwader für Jagdzwecke als Fehlgriff
sie waren hierzu nicht schnell, steigfahig und beweglich genug".
Eigenlijk is hiermede het vonnis der 2-zitters bezegeld voor
het offensieve luchtgevecht.
Het Amerikaansche „Pursuit" voorschrift zegt dan ook:
A.S.T.S. Pursuit. 25/g. The two-seater airplane does not meet
all requirements necessary in the execution of pursuits missions,
consequently such airplanes should be considered a luxury.
De 2-persoonsjager ter algeheele vervanging van den 1 -zits
jager is dus beslist een onding. Het is een luxe, welke slechts
groote mogendheden zich kunnen permitteeren bij een speciali
seering der vliegtuigtypes voor bepaalde opdrachten. De ervaring
tijdens den oorlog o. a. leerde dat 2-persoons jagers zeer geschikt
waren voor bescherming van opdrachten boven vijandelijk territoir,
daarbij defensief optredende.
Zoo ondernamen b.v. de Engelschen in Vlaanderen bijna dagelijks
bombardementen met groote formaties dagbombardementstoestellen
welker eenige bescherming bestond uit het vliegen in formatie.
Toen er hierdoor teveel afgeschoten werden ging men over tot
het medegeven van 1-zitsjagers. Dit miste echter zijn doel, want
niet alleen dat deze niet tot hun recht kwamen omdat zij zich
naar de tragere bommenwerpers moesten regelen, bovendien
verloren zij het voordeel van het initiatief en de verrassing, doordat
zij bij deze laagvliegende toestellen moesten blijven. Men ging er
daarom toe over Bristol Fighters (2-pers.) voor dat doe! in te
deelen, welke in formatie medevlogen en inderdaad beter voldeden.
Zoo ontstond de „close protection" of „protection rapprochée"
welke in alle moderne legers voor verschillende doeleinden wordt
toegepast, uitgezonderd in de Vereenigde Staten, waar men de
bescherming uitsluitend zoekt door aanval met jachtvliegtuigen.
Deze vliegtuigen voor „close protection", zijn snelle lichte
toestellen, waarvan de vuurkracht voornamelijk zetelt in de ach
termitrailleurs. De bemanning bestaat uit bestuurder en mitrailleur-
schutter. De tactiek der 1-zitsjagers maakt het echter zeer
781
