onzer, levend in den zonneschijn van onze twintig jaren, zagen
dat donker in.
Het beste antwoord op de vraag, wat de Academie ons was
ligt besloten in het antwoord op een andere vraag, nl., hoe gaf,
zij ons, cadetten, aan het Indische leger over?
Wij aanvaardden ons officiersschap met enthousiasmezij had
bij ons belangstelling voor het land onzer toekomst gewekt en
dit tot een land van belofte gemaakt.
Zeker, niet allen hadden den zin voor studie, welke de mili
taire wetenschap in haar uitgebreidheid omvat, doch wel bestond
algemeene toewijding om zich voor te bereiden voor de naastlig
gende taak. De geest der Indische cadetten stond onder den invloed
van den toenmaals heerschenden toestand op militair-politiek gebied
in den archipel, de krachtige actie in Atjeh en Onderhoorigheden,
de Djambi-expeditie. Hoe kort lag het Lombok-drama achter ons.
Nog herinner ik mij, hoe een Zondagmorgen op de revolver
schietbaan luitenant Webb ons zeide „Generaal Van Heutsz heeft
typhus. Wij kunnen hem nog niet missen". Wij leefden mee met
hetgeen daar in Indië gebeurde.
De geest, welke de Academie dier dagen beheerschte, had haar
recht kunnen geven op de wapenspreuk van de officiersschool van
St. Cyr: „lis s' instruisent pour vaincre". De gansche archipel
heeft daar spoedig van getuigd.
Kan men beter van onze Academie zeggen?
J. C. KOSTER.
Luitenant-kolonel der Infanterie.
1902-1905.
Aankomst.
29 September 1902, de dag, dat we onze eerste schreden zet
ten binnen het oude, eerbiedwaardige kasteel, dat drie jaren ons
zal huisvesten. Van het eerste oogenblik voelen we ons om
geven door een geest van historie, dringt zich de traditie als
vanzelf aan ons op
In de lange, ongezellige cantine loopen we nog wat onwennig
rond, er heerscht een zekere animositeit tegen onze collega's die
van de H. B. S. afkomstig zijn en die, reeds veertien dagen eerder
aangekomen, de beste tafels al in beslag genomen hebben. Wij
beschouwen dat als een onrecht tegenover ons, die na reeds
twee jaar de uniform gedragen te hebben, op een zekeren voor
rang aanspraak meenen te kunnen maken.
