het lewisiet beschouwd, dat in den laatsten oorlog niet werd
toegepast, omdat het pas op het eind daarvan ontdekt werd door
den Amerikaanschen Professor Lewis.
Van dit standpunt komt men echter den laatsten tijd terug,
omdat het in contact met water snel hydroliseert, vooral bij
hoogere temperatuur en bij aanwezigheid van alkaliën.
Ook in de rapporten van den Amerikaanschen chemischen
dienst beschouwt men mosterdgas nog steeds als de krachtigste
representant dezer groep.
Tijdens den oorlog meende men aan Amerikaansche zijde door
de uitvinding van bedoeld lewisiet een ontdekking van verstrek
kende beteekenis te hebben gedaan. Men wenschte haar daarom
volkomen geheim te houden.
De meest zorgvuldige voorbereidingen en maatregelen zijn dan
ook inderdaad daartoe genomen. Na den oorlog werd de stof
bekend door Engelsche publicaties in extenso van Green en Price
in „Journal of the Chemical Society", April 1921. Ook bleek toen,
dat de Duitschers zich reeds met het vervaardigen van deze stof
hadden bezig gehouden, wat voor de hand lag, daar zij zelf het
eerst het mosterdgas hadden gebruikt en substitutie van het S-
atoom (dichlooracthylsulfide) door het As-atoom dus als vanzelf
sprekend moest worden beschouwd.
Indien de Amerikanen derhalve het lewisiet hadden gebruikt,
zouden de Duitschers dit oogenblikkelijk hebben herkend. Zij
hadden er zich, omdat zij de eigenschappen ervan kenden, zoo
veel mogelijk tegen kunnen verweren en zij zouden onmiddellijk
represaille-maatregelen hebben kunnen nemen.
Uit het vorengaande blijkt dus duidelijk, dat het werkelijk
niet zoo gemakkelijk is de technische verrassing te verkrijgen.
Terwijl de Amerikanen meenden voor zich alleen een geheel
nieuw en krachtig strijdgas te hebben ontdekt, vonden in de
Engelsche en Duitsche laboratoria gelijksoortige onderzoekingen
plaats, die in staat waren geweest de Amerikaansche verrassing
te verijdelen.
Intusschen zal met het gebruik van lewisiet in een toekomstigen
oorlog wel degelijk rekening gehouden moeten worden.
De tegenwoordige gasmaskers geven tegen lewisiet een volkomen
beschutting der ademhalingsorganen. Lewisiet is een reactie
product tusschen acetyleen en arsenicumtrichloride met als
katalysator aluminiumchloride of sublimaat. Hierbij ontstaat het
chloorvinyldichloorarsine, doch bovendien de beide andere,
minder krachtige arseenverbindingen.
Al deze stoffen zijn vloeistoffen bij de gewone temperatuur
met kookpunten tusschen 190° en 260° C.
Het vriespunt van chloorvinyldichloorarsine is—13° C. De
dampspanning van 0,395 m.M. kwik bij 20° C. is betrekkelijk
laag, zoodat het lewisiet beschouwd kan worden als een per
sistente stof.
902
