1024
het politieke offensief van Amerika uit het feit dat het zich daarna
rechtstreeks tot Egypte heeft gewend teneinde te geraken tot het sluiten
van een Amerikaansch-Egyptisch arbitrageverdrag.
Amerika is geen lid van den Volkenbond. Het kan dus Engeland nimmer
door een rechtstreeksche actie in den Bond zelve de hegemonie ontrukken.
Maar nu is het voornaamste doel van het Volkenbondsverdrag den oorlog
als instrument van nationale politiek af te schaffen en ditzelfde doel is ook
in het Kelloggverdrag vastgelegd. Doordat Amerika het initiatief tot het
anti-oorlogsverdrag heeft genomen, heeft het dus niet alleen zijn isolement
opgeheven, maar bovendien de leiding in handen genomen in de wereld
politiek. Of het die leiding zal kunnen behouden moet de toekomst nog
leeren.
Dat waren de drijfveeren van de pacifistische actie van Amerika. Men
ziet, dat die motieven niet geheel altruïstisch van aard zijn.
Van geheel andere strekking waren de motieven die ten slotte Frankrijk
hebben bewogen om het verdrag te onderteekenen. Na de mislukking van
de vlootconferentie van Genève, diende Willbur de Amerikaansche staats
secretaris van Marine, een wetsontwerp tot nieuwbouw van 76 schepen
in waaronder 25 kruisers van 10.000 ton en vijf vliegtuig moederschepen.
Frankrijk zag die voorgestelde aanwinst van de Amerikaansche vloot met
bezorgdheid tegemoet. Die machtsgroei van de Amerikaansche vloot kon
wel eens aanleiding zijn tot uitbouw van Amerika's machtspositie in de
Caraibische Zee. In de Amerikaansche pers werden positieve voorstellen
gedaan om aan het bestaande anachronisme der Fransche koloniën op de
Antillen (Guadaloupe, St. Pierre, Miquelon en Martinique) een einde te
maken en deze eilanden voor 100 millioen van Frankrijk te koopen. Een
anti-oorlogsverdrag zou dus het behoud dezer Koloniën van Frankrijk zeker
stellen. Bovendien zou aansluiting bij Amerika voor Frankrijk een krachtigen
ruggesteun vormen tegen de Engelsch-ltaliaansche toenadering in de Mid-
dellandsche Zee. Voor Amerika dreigde echter het gevaar, dat een samen
gaan met Frankrijk zou kunnen voeren tot de versterking van Frankrijks
machtspositie in den Volkenbond, waardoor de Vereenigde Staten dreigden
te worden medegesleept in de over het algemeen weinig pacifistisch afge
stemde Fransche politiek. Bovendien zou Amerika dan van een verder
samengaan met Italië af moeten zien. De voornaamste reden waarom een
toenadering tot Frankrijk niet gewenscht werd geacht moet gezocht worden
in het feit, dat een nauwere aansluiting bij dit land de economische Hege
monie van Amerika en zijn geheele dollar-politiek in gevaar zou kunnen
brengen. Men weet dat er een streven bestaat om de betaling der oorlogs
schulden van de Geallieerden aan Amerika afhankelijk te stellen van de
Duitsche betalingen aan de Geallieerden. Van een groot deel berust dus
de economische Hegemonie van Amerika op een goede functioneering van
het Dawesplan gedurende komende 35 a 40 jaren. Maar een eerste eisch
daartoe is dat Duitschland zich rustig kan ontwikkelen en zijn econo
mische groei niet verstoord wordt door de politieke belangen van
Frankrijk en zijn bondgenooten. Amerika heeft dan ook na rijp beraad
(het Amerikaansche tegenvoorstel kwam eerst zes maanden later) afge
zien van een samengaan met Frankrijk.
Intusschen kon het wel niet anders dan dat Engeland de Fransch-
Amerikaansche toenaderingspogingen met leede oogen aanzag. Het kanaal
is voor Engeland geen voldoende beveiliging meer. Het moderne zware
kustgeschut vormt reeds een bedreiging van de Engelsche kanaalkust. Ook
het vliegtuig heeft Engeland uit zijn isolement gehaald. Door zijn beweeg
lijkheid in drie dimensies is er geen verdedigingsmiddel, dat het luchtwapen
volkomen kan neutraliseeren. De jongste luchtmanoeuvres boven Londen
waarvan niet voor niets in de Engelsche bladen zoo'n ophef is gemaakt
hebben dit afdoende vastgesteld. Tegenover de 2550 Fransche vliegtuigen
kan Engeland slechts 1000 machines stellen. Maar niet alleen het Engelsche
eilandenrijk wordt door de Fransche vliegtuigen bedreigd. Het vooruit-
