Het groote nadeel van rookhandgranaten bestaat hierin, dat de
rookontwikkeling in de onmiddellijke nabijheid der manschappen
plaats heeft. (Grootste worpsafstand 45 M.) In de meeste
gevallen trok de aldus ontwikkelde rook het vuur van den vijand
tot zich, zoodat dit gevaar voor den werper opleverde. De ge
allieerden trachtten dit nadeel te ondervangen door een gecombi
neerde Rook, Hand- en Geweergranaat in te voeren. Het voordeel
lag hierin dat zij zoowel geworpen als geschoten konden worden.
Hier moet echter aan toegevoegd worden dat het de bedoeling
is dat iedere man met zijn eigen geweer genoemde handgrana-
t e n kan verschieten, dus niet uit speciaal daarvoor ingerichte
.geweren. Speciale patronen met verzwaarde buskruitlading moeten
bij iedere granaat aanwezig zijn. Bovendien is gebleken dat het voor
het geweer Mod. 95 niet eenvoudig is een dergelijke handgranaat te
construeeren, mits men genoegen neemt met een geringe schoots
afstand en weinig rookontwikkeling.
De Engelsche gecombineerde rook-, hand- en geweergranaat heeft
men na afloop van den oorlog vervolmaakt. Worall noemt o. a. de
navolgende typen: No. 27 W. P. Deze granaat wordt aan een 15
duim lange, met merkteekens voorziene steel bevestigd. Het geza
menlijk gewicht bedraagt 570 Gram. De schootsafstand ligt tus-
schen 70 en 210 M. Ten einde de verschillende schootsafstanden
in te stellen, worden op den steel gummiringen geschoven, die dan
met de merkstreepen moeten samenvallen.
Nu wordt de granaat in den loop geplaatst, en staat de gunrmiring
b. v. op de zesde nrerkstreep, zoodat de bovenkant van den ring
past op den bovenkant van den loop, dan bedraagt de schootsaf
stand zes maal 15 M. De afstand tusschen twee merkstreepen
(een duim) heeft de waarde van 15 M. schootsafstand. De minimum
afstand is 5 duim 75 M.
Met de hand geworpen, bedraagt de worpsafstand 45 M.
In plaats van den steel heeft men later een bijzonder afschiet-
apparaat gebruikt, waarvan de constructie niet wordt medegedeeld.
Bij gebruik van dit afschietapparaat (discharger No. I) zou de
schootsafstand grooter en de trefzekerheid verhoogd worden.
Bovendien beschikken de Engelschen nog over de gecombineerde
hand- en geweergranaat van 1923, de No. 37. W. P. Volgens het
Engelsche rookvoorschrift bedraagt de schootsafstand 100 M.
Het gezamenlijk gewicht is 900 Gr.; de rookstof (W. P. witte
phosphorus) weegt 350 Gr. Bij het springen van deze granaat zal
de brandende phosphorus in een omtrek van ongeveer 15 M., gere
kend vanaf het springpunt, verstrooid worden.
Een nieuw verbeterd model zal binnenkort ingevoerd worden.
Volgens de Engelschen is de rookontwikkeling van een enkele
rook-, hand- en geweergranaat beduidend grooter dan die van een
enkele rookkaars.
<62
