dichte Kolonne, in die von rechts ein unausgesetztes Schnellfeuer
hereinprasselt, Granaten einschlagen, wahrend weisze Wölkchen
ihren Inhalt auf die Paradesoldaten des Potsdamer Lustgartens
entladen, die unbeirrt durch die auf sie eindringenden Schrecken
mit „links und rechts" im unveranderten Gleichtakt weitermarschie-
ren. Wenn nur aus diesem Feuer von allen Seiten so viel erhalten
werden kann, um mit dem Zündnadelgewehr das Gefecht aufnehmen
zu können. „Vorwarts, vorwarts, mahnt bestandig der Brigade
kommandeur, General v. Kessel, „vorwarts" schlagen die Tambours,
blasen die Hornisten, und vorwarts dringen die Grenadiere. Fatal,
dasz durch das fortwahrende Fallen der Leute immer wieder Aufent-
hali geschaffen, immer wieder von neuem Vordermann und Fühlung
genommen werden musz. Endlich hat man den Feind, der in der
Hauptstellung halt macht, auf Schuszweite erreicht. Das Feuer kann
eröffnet, in Spriingen vorgegangen.
Nur die Halfte, ein Drittel, ein Viertel der Starke ist soweit
gekommen".
De Duitsche infanterie hield het in den wereldoorlog lang uit.
Doch de blokkade deed Duitschland's economischen toestand on
houdbaar worden.
De invloeden aan het front werden bij den troep het eerst merk
baar bij de infanterie, die het sterkst vertegenwoordigd is, en het
meeste lijdt. En met de Duitsche infanterie ging het Duitsche leger
ten gronde, omdat men nu eenmaal zonder infanterie niet ageeren
kan.
Een andere ontwikkelingsgang zien we in Frankrijk. Wij hebben
reeds opgemerkt, dat de artillerie zich na 1870 ontwikkelde als
een Elitewapen, dat minachtend op de infanterie neerzag, zelf wel
zou bepalen, hoe in de nooden der infanterie zou worden voorzien,
en daarvoor een eigen taktiek ontwikkelde.
Generaal Percin heeft er steeds tegen gevochten. In zijn werk
„Le massacre de notre infanterie" hekelt hij zoo scherp de ver
keerde toestanden. Geven wij enkele deelen uit zijn werk weer.
„Zeldzaam zijn de artilleristen, die eerlijk het idee huldigen, dat
de infanterie het hoofdwapen is, en de artillerie slechts een hulp
wapen. De artillerie wilde wel de infanterie helpen maar „comme
un grand seigneur", die geen lessen wil ontvangen in de wijze
waarop gesteund moet worden. Het reglement der artillerie van
1903 gaf hen zelfs het recht zelf de doelen te kiezen. Dit reglement
maakte van de artillerie „Ie souverain maïtre du champ de bataille
répartissant ses services du degré de ses caprices".
Het reglement van 1910 maakte hieraan een einde.
(Règlement Provisoire sur les Manoeuvres de l'Artillerie 1910)
en hierin waren de ideeën van Generaal Percin verwerkt (beroemde
„Liaison par le Haut et par le Bas"). Doch dit
beschouwden de artilleristen als een terugstelling van hun wapen.
318
