en zijn nestels van adjudant des Konings, om het naar Melilla te-
brengen. Als hij dan wil vertrekken, blijken er geen paarden meer
te zijn. Wat er verder met Sylvestre gebeurd is, weet men niet
met zekerheid. Officieel is aangenomen, dat hij zelfmoord gepleegd
heeft.
Langs de lange helling van Izummar deint intusschen een massa
zonder&kop of stuur. Kolonel Manella en eenige officieren hebben,
met het pistool in de hand getracht, de vluchtelingen tot staan te
brengen, maar tevergeefs. De vijand heeft reeds Anoual bereikt en
vervolgt' de colonne met vuur; de eenheden versnellen den marsch,
verspreiden zich, raken door elkaar en desorganiseeren. De posten,
die tot opdracht hadden den terugtochtsweg te dekken, worden
door de bezettingen ontijdig verlaten. Rechts zijn de posten C, B
en Oudja ontruimd, alleen A biedt weerstand; links staat Marabo
in vlammen en is de kasbah van de 13de mia van Dar Mizian dooi
de policias verlaten. De vijand werpt zich nu ook op de flanken,
de kaid Si Mohand Tahar neemt den kolonel Morales rustig op
den korrel en doodt hem met het tweede schot.
Na Izummar, op het hooge en kale gedeelte van den weg, her
stellen de troepen zich eenigermate. Dan daalt de weg in een zan
dige en drooge bedding, waar men veilig marcheert, maar dikke
stofwolken de troepen omringen en afmatten. De policias, voor zoo
ver nog bij de colonne, blijven achter en voeren de muildieren mede.
Officieren, die zulks trachten te beletten, worden neergeschoten.
Artilleriebespanningen worden doorgesneden om de paarden te
bestijgen, vivres weggegooid ter wille van de draagdieren, wapens
weggeslingerd om zelf te vluchten. Auto's worden met geweld
vermeesterd en de zieken en gewonden eruit geduwd. De weg is
bezaaid met geldstukken en bankbiljetten uit de kassen geworpen
om, door de hebzucht des vijands op te wekken, de vervolging te
vertragen. De eskadrons van El Kantara dekken eigener initiatief
den terugtocht en komen tusschenbeide om eenige orde te brengen
in de menschelijke kudde. Vergeefsche moeite! Officieren schieten
zich voor het hoofd, de paniek tast alles aan, Ben Tieb werkt als
een magneet, enkele schoten zijn voldoende om de massa's weer
opnieuw op hol te doen slaan.
Tot de hoogte van Izummar heeft de vijand de colonne vinnig
beschoten; daarna, naar mate men Ben Tieb nadert, volgt hij de
colonne op grooter afstand en wordt men alleen beschoten uit de
dorpen ter weerszijden van den weg en door de inh. troepen, die
de flanken der colonne moesten dekken.
Te Ben Tieb houdt men zich maar kort op, het verlangen om
den strijd te ontwijken en Dar Drius te bereiken, predomineert.
Van alle kanten komen detachementen, die, hunne posten verlatend,
in wanorde terugtrekken. Een kleine colonne, die in opdracht had
om de verbinding tusschen Ben Tieb en Izummar te bewerkstel
ligen, lost zich spontaan op, door de paniek aangetast. De com-
192
