van Castro Tetouan, waar Primo ze met volgende proclamatie
ontvangt:
Aan het leger van den Westelijken sector!
Gij betreedt Tetuan als overwinnaars na de moeilijkste opera
ties te hebben uitgevoerd, belegeringen te hebben opgeheven, de
ontruiming van verwijderde posten te hebben verzekerd en na
teruggetrokken te zijn door een lang défilé, waarvan de zijden
door den vijand beheerscht werden. Dat vorderde in de huidige
tijdsomstandigheden de eer en het fatsoen van Spanje.Bravo,
heeren generaals, officieren, onderofficieren en soldaten!
Don Miguel is een landsman van den barbier van Sevilla en
niet spoedig verlegen, zooals de kolommen van el Debate getuigen.
Men heeft nu troepen om tegen de Andjera te ageeren. Drie
colonnes, globaal 20.000 man sterk, worden daartoe gevormd en
slagen erin el Q?ar es Seghuir te heroveren. Daarmee is de
Primo de Rivera-linie tot stand gekomen.
Wat de dictator met zijn linie beoogt, blijkt uit zijn interview
met den correspondent van de A. B. C.Binnen enkele dagen
beginnen wij, bevrijd van de zorgen over het leger van Chechaouen,
met het noodige te verrichten tot het definitief vastleggen van
onze linie. Dat zal een questie zijn van enkele weken. Die linie
moet sterk genoeg zijn, om, niet alleen de insluiting van welken
post ook, maar tevens de verbinding der stammen van het binnen
land met de kust en met de wegen, die naar belangrijke punten
als Tanger b.v. leiden, te beletten. Ik stel mij voor, dat er aldus
geen geweer meer overblijft buiten onze linie, noch, naar ik hoop,
binnen onze linie. Ons plan is de Marokkanen te verplichten
goede betrekkingen met Spanje te onderhouden, zich aan het
Maghzen van Tetuan te onderwerpen en de orde niet te verstoren.
Wii gaan zuiver het binnenland blokkeeren en het land zoodoen
de verplichten om de Cherifijnsche regeering, die de eenige,
wettige is, te aanvaarden. Nu eerst gaat onze eigenlijke actie in
Marokko beginnen. Ik hoop, dat, dank zij deze methoden, wij er
snel in zullen slagen om de autoriteit van het Khalifaat in heel
de zone van ons protectoraat te doen erkennen, want niemand
denkt aan een opgeven van het laatste, noch aan een niet nako
men van onze verplichtingen.
Zeer terecht teekent de Markies de Segonzac hierop aan.
N'est-ce pas porter un défi au bon sens que prétendre accomplir
de suite, avec une poignée d'hommes, sans crédits et au lendemain
d'une retraite lamentable, ce que l'on n'a pas pu faire enjf ans
avec 150.000 hommes, en dépensant5 millions par jour(4yj
Wat te denken van een blokkade, die de geheele Middellandsche
Zeekust van de Rio Martin tot aan de O. Kert in handen der
Rifanen laat? Het is een herleving van de geconcentreerde linie,
onzaliger nagedachtenis.
(49) Revue de Paris, 15/2-1925, p. 875-76.
525
