vrijwillige overeenkomst, het le criterium dus. Dit is bijv. het
geval, wanneer deelen van de weermacht, die plotseling behoefte
hebben aan sommige artikelen, niet in de gelegenheid zijn zich met
tijdroovende onderhandelingen op te houden, of, wanneer hou
ders van voor het leger benoodigde voorraden wel „bezitter",
maar geen „eigenaar" zijn. Dikwijls is dit falen echter een recht-
streeksch gevolg van het feit, dat men het over den prijs niet
eens kan worden. In al deze gevallen zullen de eerste twee ken
merken ter zijde dienen te worden gesteld.
Deze meest voorkomende gevallen hebben overal aanleiding
gegeven tot een eigendomsovergang, welke in Nederland „vorderen"
wordt genoemd (ook wel requireeren van het Fransche „requérir").
In Engeland wordt deze handelwijze „to require" genoemd,
in Frankrijk „requérir" en in Duitschland „beitreiben" of „zwangs-
liefern".
De levering en de betaling blijven bij het vorderen echter als
afzonderlijke handelingen bestaan.
Bij het vorderen van leveranties worden de gunstigste resul
taten verkregen, indien gebruik wordt gemaakt van de tusschen-
komst der plaatselijke besturen (gemeenten, gewesten, enz.). De
tusschcnkomst dezer colleges, dan wel vertegenwoordigers daarvan,
die met de plaatselijke toestanden uiteraard goed bekend zijn
en meestal over uitvoerige gegevens daaromtrent beschikken, is
zoowel in het belang van de inwoners, als van den vorderaar,
aangezien zij eenerzijds de uit de vorderingen [voortvloeiende
lasten zoo billijk mogelijk over de eigenaars der benoodigde
artikelen kunnen verdeelen, terwijl anderzijds een vluggere af
wikkeling van de leveringen is te verwachten.
Er kunnen zich echter ook omstandigheden voordoen, waarbij
het noodzakelijk is, het eigendomsrecht in nog meerdere mate te
schenden, zooals
le. indien de inwoners onwillig zijn de „gevorderde" leveranties
uit te voeren
2e. indien zelfs de tijd voor een regelmatige vordering ontbreekt
3e. indien benoodigde goederen „onbeheerd" worden aange
troffen.
In deze gevallen zal ook het 3e criterium, de levering, komen
te vervallen en neemt men zijn toevlucht tot een handeling, die
men in Nederland en Ned. Indië (onverwijlde) inbezitneming,
ook wel inbeslagname noemt. In Engeland noemt men dit ,,to
seize", in Frankrijk „saisir" of „prendre de possession de" en
in Duitschland „in Beschlag nehmen".
Hoewel het beoogde doel, de eigendomsovergang, hiermede in
juridischen zin nog niet is bereikt, wordt dit na de plaats gehad
hebbende inbezitname vanzooals in het onderhavige geval— meest
verbruiksartikelen al spoedig een fictief proces, hetwelk even-
513
