1. SCHLIEFFEN.
(vervolg zie No. 8).
door
M. H. DU CROO.
Kapitein van den Generalen Staf.
(met 2 schetsen).
VII.
Reeds in 1904, als General Quartiermeister, schrijft de jon
gere Moltke tijdens de stafreis, dat het opvallend is hoe weinig
zijn denkbeelden overeenstemmen met die van Schlieffen.
En als hij op 1 Januari 1906 „die ehrenvollste Stelle der
Welt" gaat innemen, voelt en weet hij zichzelf niet geroepen
als een uitverkorene, maar benoemd als een keurige, dege
lijke en bij den keizer zeer geziene opperofficier.
En als zoodanig bezwaart hem dan ook vanaf den eersten
dag de nalatenschap van zijn voorganger.
Diens plannen lijken hem te gewaagd, te roekeloos.
Bovendien was Moltke, die de geniale conceptie van dit
eenig mogelijke ontwerp niet kon aanvoelen, dus ook
in zijn hart tegen een schending van de Belgische neutraliteit;
de onafwijsbare eisch ten aanzien van een snelle en af
doende beslissing op het Westfront.
821
Bei der Durehführung der Operationen ini Schlief-
fenschen Sinne kam es weniger auf selbstandige
Entschliessungen, wohl aber darauf an, den Kern-
punkt der Operationen in allen Lagen festzuhalten
und nicht davon abzuirren.
Oraf Schlielfen, der die Schwachen der Menschen
kannte, ging soweit, eine „exerziermassige Aus-
führung" zu fordern.
Oeneral von Moltke hatte nicht das Zeug zu einem
strategischen Exerziermeister, er war kein Faust,
der im Befehlen Seligkeit empfindeter liess den
Oberkommandos weitesten Spielraum, und wo er
in die Führung eingriff, hatte er kein üiiick.
So bleibt schliesslich doch die geschichtliche
Verantwortung bei der Iauteren und vornehmen
Persönlichkeit, der die Natur den Flug des Genius
versagt hatte. Der jüngere Moltke war nicht zum
Feldherrn geboren und vorausbestimmt. R. I. P.
Groener.
