Vervolgens zal hij, om het doel te kunnen raken, een zekeren
voorhoudhoek moeten geven, waarvan de grootte afhankelijk is
van de volgende drie factoren
le. De vluchttijd van het projectiel (dus de afstand waarop ge
vuurd wordt).
2e. De hoek, waaronder de bewegingsrichtingen der beide vlieg
tuigen elkaar snijden.
3e. De snelheid van het onder vuur te nemen vliegtuig.
Tot voorbeeld moge het volgende dienen
De bewegingsrichtingen der beide toestellen snijden elkaar lood
recht, er wordt gevuurd op 300 meter, en het aangevallen toe
stel heeft een snelheid van 200 K.M. per uur.
Den vluchttijd van het projectiel stellen we op ]/2 seconde, in
welk tijdsverloop het aangevallen vliegtuig ruim 25 meter aflegt.
Op den genoemden afstand vurende, moet dus een 25 meter voor
het doel worden aangelegd, dus een voorhoudhoek woren gegeven
van 82 o/oo- Alnaarmate de afstand tusschen de beide vliegtuigen
kleiner wordt, wordt ook de voorhoudhoek kleiner.
Het bepalen van den voorhoudhoek geschiedt door den bestuur
der meestal schattenderwijze. Hij heeft hiervoor geen instrumenten.
Wel heeft men getracht om dit schatten, hetgeen een zeer groote
routine vereischt, te ondervangen door bepaalde soorten richtmid-
delen te construeeren (bijv. het ringvizier), maar geen enkel
dezer richtmiddelen, die dus automatisch een zekeren voorhoud
hoek geven, heeft tot nu toe voldaan.
De richtmiddelen, waarover de bestuurder thans beschikt, kun
nen worden onderscheiden in lijnvizieren en kijkervizieren. Een
lijnvizier bestaat uit een ongeveer 80 c.M. lange staaf, welke is
voorzien van een oogdop en een vizierkorrel. Ze voldoen goed,
zijn goedkoop en hebben het groote voordeel, dat met beide oogen
open gericht kan worden.
Kijkervizieren bestaan in verschillende uitvoeringen, zoowel
heel eenvoudige als ingewikkelde. De meest eenvoudige vorm be
staat uit een niet vergrootenden kijker, ongeveer 40 c.M. lang,
waarin een kruisdraad is gespannen. Ze hebben het voordeel van
een groot gezichtsveld, maar het bezwaar, dat niet of zeer lastig
met beide oogen open gericht kan worden, hetgeen gevaar oplevert
bij het schieten op gronddoelen. Men loopt de kans, het vlieg
tuig den grond in te „steken". Verder verweeren de lenzen in Indië
spoedig.
Ten slotte kan de bestuurder zijn mitrailleurs ook nog in de
richting brengen door gebruik te maken van spoormunitie, welke
methode, voor zoover mij bekend, echter nergens meer wordt
toegepast. Wanneer spoormunitie (en speciaal rookspoor) wordt
toegepast, moet dit meer worden opgevat als verkapte brand-
munitie.
281
