de bacteriën vernietigt, waarbij de pathogene bacteriën het allereerst
ten gronde gaan. Bij oppervlaktewater verandert de mate van ver
ontreiniging met organische stoffen en bacteriën voortdurend en
moet dus ook de hoeveelheid chloor daarmede in overeenstem
ming blijven. Bij permanente installaties is dit alles geen bezwaar,
daar deskundige telkens het water kunnen onderzoeken Ook voor
troepen achter het front, in bivakken en kantonnementen zijn deze
bezwaren te overkomen met de hulp van deskundigen, echter niet
bij de troepen in de gevechtslinie, bij patrouilles en den enkelen
man. Hoe langer men chloor of -verbindingen
kan laten inwerken des te geringer hoeveel
heden heeft men er van noodig.
Achter het front, waar men voldoende over tijd kan beschikken,
kan men lang van te voren het water zuiveren en kan met min
der chloor of chloorverbinding volstaan worden, dan wanneer de
enkele man zijn drinkwater daarmede moet reinigen.
Proeven met Elbe-water, waarin 3080 kiemen per cm3, toonden
aan dat 2 tot 3 gram chloorkalk per M3. water noodig waren om
met een inwerkingsduur van 4 uren het water steriel te maken.
Vrij algemeen is gebleken, dat 3 gram chloorkalk per M3. vol
doende is om normaal oppervlaktewater bacterievrij te maken bij
voldoend lange inwerking. Wil men de desinfecteerende werking
versterken en den duur van inwerken verkorten en tegelijk den
slechten smaak wegnemen, dan voegt men per M3. één gram
waterstofsuperoxyde toe. Voegt men hiervan meer toe, dan bemerkt
men spoedig den metallischen smaak er van. De toevoeging moet
geschieden wanneer de chloorkalk de meeste bacteriën reeds heeft
vernietigd.
De chloorkalkmethode is in den wereld-oorlog veelvuldig toe
gepast. De Engelschen en Amerikanen hebben ook gebruik gemaakt
van chloorgas. Talrijke proefnemingen hebben de bijzondere steri-
liseerende werking van dit gas bewezen. Een hoeveelheid van
0.2—0.3 mgr. per liter is voldoende om verontreinigd water prac-
tisch steriel te maken. Juist omdat de hoeveelheid chloor zoo
gering is en daardoor ook het gevormd zoutzuur komen klachten
over bijsmaak of onaangenamen reuk veel minder voor dan bij
chloorkalk. Een voordeel is bovendien, dat men de doseering
veel beter in de hand heeft. Bij het Amerikaansche leger had men
mobiele chloorinstallaties.
In Frankrijk paste men Eau de Javelle toe als desinfectans. Ook
hiervan hangt de doseering samen met het aantal bacteriën en
de hoeveelheid organische stof. Volgens Hiinermann worden door
toevoeging van een hoeveelheid Eau de Javelle overeenkomende
met 0.4 gr. werkzaam chloor per liter alle in het water voorko
mende typhus- en colibacillen binnen 10 minuten gedood,
Chlooramin is in den wereldoorlog niet gebruikt. Het product
is eerst later in zwang gekomen.
507
