vallen met kracht, van doordrongen worden, dat te moeten doen
wat de ruiter wil, het daarbij volkomen vrij latende zijn evenwicht
en zijn krachten te gebruiken op de wijze die het paard het
beste schikt. Op dit onomstootelijk grondbeginsel zijn alle prac-
tische aanwijzingen voor het rijden gegrondvest die ik hieronder
zal uiteenzetten.
Aldus bevrijd van alles wat zijn geest hinderlijk in beslag zou
kunnen nemen, wijdt het paard al zijn aandacht aan dat wat het
doen moet en leert geleidelijk aan de juiste spieren beter te ge
bruiken en wordt handiger. Daarentegen is een paard, dat ge
dwongen wordt den wil van den ruiter te doen en door diens
inwerking pijn moet lijden, er voortdurend op bedacht zich daar
aan te onttrekkenhierop is zijn aandacht gevestigd en dit lijdt
hem af van het werk dat hij moet verrichten. Laten wij bedenken
dat een paard van nature genegen is tot gehoorzaamheid, ook
zonder dat de ruiter er naar streeft hem in het gebruik van zijn
krachten te belemmeren en hem in bepaalde houdingen en een
bepaald evenwicht te zetten. En laten wij goed voor oogen hou
den, dat indien een paard moeilijkheden biedt, wanneer het on
rustig is, uitsnijdt, weigert of zich verzet, zulks bijna steeds doet
om zich te onttrekken aan pijn veroorzaakt door een handeling
van den ruiter, dan wel uit vrees daarvoor. Pijn of vrees voor pijn,
die hij een andere keer gevoeld heeft, is vaak oorzaak dat een
paard zich verzet, of wel dat het, indien het zich toch onderwerpt, zijn
krachten niet gebruikt op natuurlijke wijze, en aldus een overbo
dige en nadeelige krachtsinspanning verricht.
Indien wij den sprong bestudeeren zullen wij het duidelijkste
bewijs van deze waarheid vinden. Het paard dat tijdens een sprong
een ruk aan de teugels krijgt, of beter nog, niet vrij gegeven wordt
tijdens den sprong voelt pijn in mond en lendenen. Om dit te
vermijden weigert het, of wel het leert te springen zonder den hals
daarbij te strekken en springt zgn met alle vier de beenen dan
wel maakt een hertensprong, daarenboven gaat het aarzelend op
de hindernis af zonder eenige snelheid en besteedt al zijn aan
dacht om het oogenblik te bepalen waarop het zal weigeren of
uitbreken, een ander maal daarentegen werpt het zich op de hand
en stormt in wanhoop op de hindernis af.
Indien de ruiter stelselmatig een hulp geeft vlak voor den sprong,
leert het paard zich ontijdig af te zetten, uit vrees voor deze hulp.
Een ander voorbeeld levert het paard dat gewend is, dat bij
het opgaan van hellingen hard aan de teugel getrokken wordt, en
dat door woest naar boven te stormen tracht de hand te over
winnen die hem pijn doet. Vaak zal een paard doorgaan en uit
breken om zich te onttrekken aan de hand. Inderdaad houdt het
doorgaan op indien de spanning in de teugels vermindert, en een
paard gewend om door te gaan met een stang, zal indien het
vaak goed gereden wordt op trens met een lichte hand en niet
geïrriteerd wordt door de beenen van de ruiter, niet meer door-
§6]
