Het behoeft wel geen betoog, dat naast de 3 behandelde voor
beelden nog tal van andere combinaties mogelijk zijn. Wij hebben
getracht aan te geven het o.i. vermoedelijk meest voorkomende
geval (A) en de 2 uitersten, waarbij zoo min mogelijk (B) en
waarbij zooveel mogelijk (C) munitie wordt medegenomen. De
in elk geval weer anders zijnde tactische en terreinsomtandig-
heden zullen den doorslag moeten geven.
Voorts moge uit deze voorbeelden gebleken zijn
a. Dat het uitgeven van de munitie vrij veel tijd in beslag zal
nemen. Hoeveel tijd hiervoor benoodigd is, kan slechts door
proeven worden vastgesteld wij schatten dat bij een goede
geoefendheid van de cie., waarbij een ieder dus precies weet
wat hem te doen staat, hiervoor toch minstens l/2 uur noodig
zal zijn, waarmede dus bij de bevelsuilgifte terdege rekening
gehouden dient te worden.
b. Dat wij het aannemen van de gevechtsbepakking vastgekop
peld hebben aan het uitgeven van de munitie. Dit toch lijkt
ons het meest aan te bevelen om de volgende redenen. Geeft
men munitie uit zonder dat de veldzakken worden achter
gelaten, dan wordt in de eerste plaats het mede te voeren
gewicht te groot (bij de km. brigades is dit zelfs onmogelijk),
doch in de tweede plaats moeten de veldzakken dan toch.
later ergens op het gevechtsveld achtergelaten worden en
wij betwijfelen of de troep ze dan ooit terug zal zien (bo
vendien is dan het personeel der km. brigades, wier veld
zakken immers wel op de karren geladen worden bij het
uitreiken van de munitieransels, in gunstiger omstandigheden
dan het personeel der k. brigades, hetgeen niet billijk is). Neemt
men de gevechtsbepakking aan zonder munitie uit te geven,
dan moet voor het vervoer en de bewaking dezer artikelen
afzonderlijk personeel worden uitgetrokken, welk personeel
in mindering komt van de gevechtssterkte der onderdeelen.
c. Dat bij de 3 behandelde voorbeelden door de cieën. telken
male alle munitieransels, alle k. munitie en alle handgra
naten werden uitgegeven. Wanneer als beginsel zou worden
aangenomen, dat zulks steeds geschiedt bij het uitgeven van
de munitie, dan zou dit tot „schablone" gemaakt kunnen
worden, waarvoor dan het bevel: „munitie uitgeven" vol
doende zou zijn, zoodat alleen nog overdacht behoeft te
worden wat met de overige km. munitie moet geschieden.
Wij zouden zelfs nog verder willen gaan en een gemiddeld
geval geheel als „schablone" willen aannemen, want als men
eens nagaat, wat een bat. Cdt. bij de ontplooiing of ontwik
keling van zijn bataljon al niet te regelen heeft, dan is het
duidelijk, dat iedere verlichting van deze taak als een welkome
bate moet worden aanvaard. Als gemiddeld geval zouden
244
