hun legerscharen vormden, over de encadreering van deze troepen
en over de militaire eigenschappen van den Javaan, zooals Raffles
deze waardeerde. Het een en ander moge hieronder volgen, ter
inleiding aan de beschouwingen over de slagorde van den kreeft.
Trok een Javaansch vorst ten oorlog, dan eischte hij van de
aan hem ondergeschikte bestuurshoofden Raffles spreekt van
„the governors of the provinces") een aantal strijdbare mannen,
welk aantal afhankelijk was van de economische gesteldheid in het
betrokken gebied en de daarmede samenhangende bevolkings
dichtheid. De genoemde bestuurshoofden droegen deze opdracht
weder over aan de onder hun bevelen staande kampoenghoofden
en deze recruteerden uit de kampoengbevolking het gewenschte
aantal krijgers. Daar iedere Javaan steeds voorzien was van een
kris, het nationale wapen, en daarnaast de speer of de lans hem
steeds op jacht vergezelde, kostte het niet veel moeite in korten
tijd een bewapende schare krijgers op de been te brengen. Een
„leger" kon men het echter niet noemen en zeer juist schrijft
Raffles„an army, or rather a numerous armed mob, was easily
collected in a few days".
Er was geen sprake van militaire geoefendheid, noch van eenige
tactische geschooldheid bij de aanvoerders, zoodat dus een ge
regelde bevelvoering uitgesloten was. Deze punten behooren bij
de beoordeeling van de Javaansche strijdwijzen wel in het oog
te worden gehouden.
De hierboven bedoelde soldaten, die in tijden van oorlog uit
de bevolking werden bijeengeroepen, waren in benaming onder
scheiden van de beroepssoldaten. Werden de laatsten steeds aan
geduid met den naam „pradjoerit", de eersten stonden bekend
als „arahan" of „pradjoerit arahan". (het Jav. woord „arah" be-
teekent„bedoelen, trachten", zoodat de naam „arahan" is te
verklaren met: „zoogenaamde soldaten"). De „pradjoerits" be
vonden zich meestentijds in de residentie van den vorst en
vormden diens lijfwachtin dat geval werden zij „tantomo"geheeten.
Ook bij hen was van geoefendheid weinig sprake, daar het sol-
datenbedrijf meer als neven-ambacht werd beschouwd en iedere
soldaat tevens klein-Iandbouwer was. (tani)
Naar hun bestemming werden de soldaten, door het geven
van verschillende benamingen, onderscheiden. Zij, die vuurwapenen
droegen heetten „sara g'ni", terwijl de „ordonnansen" met den
naam van „gandek" werden aangeduid. In ieder leger bevonden
zich voorts nog een aantal „djaga béla", wier taak het was op
306
In aansluiting hierop wijzen wij op de Korpsen BARISAN op MADOERA.
*:ze korpsen nebben hun ontstaan te danken aan een proefneming van het
N.I. Uouvernement met het doel te onderzoeken, wat met inlandsche troepen,
welke geheel geoefend zouden worden volgens het inlandsche systeem dus
zonder te worden gekazerneerd, viel te bereiken.
