Ook nog den noodkreet van den koenen vlieger, welke in zee
gevallen en op het punt zijnde verzwolgen te worden, tot zijn
overste de bede richt voor het lot zijner kleinen te willen zorgen.
En dan nog tusschen dit alles de doodmare van eenen strijder,
eenen liefhebbenden zoon, een minnend vader, een brave echt
genoot, gevallen op wat men noemt „Het veld van Eer".
In den langdurigen, niet te beschrijven strijd om Verdun voor
al, waar tengevolge van het aanhoudend moordend vuur alle
gewone verbindingen onderbroken en alle gewoonlijk aangewende
wetenschappelijke seinstelsels ontredderd waren, is het juist al
leen de duif geweest, waarop de hoop der verdedigers dezer
vesting gesteund bleef.
Met ingespannen blik werd de vlucht van den trouwen vogel
gevolgd tot hij aan den gezichteinder verdwenen was. Het dunne
velletje papier, verborgen in den lichten koker, waarvan de ge
vleugelde bode drager was, bevatte immers de tijding, waaraan
leven of vrijheid verbonden waren!
Hoevelen zijn er geweest tusschen deze duifjes, welke het
volbrengen van de van hen gevergde taak met het leven hebben
betaald Niemand zal het ons zeggen. Zij toch kenden geen
schuilen voor het vernielend schroot; zij kenden ook het verra
derlijke niet der giftige gassen. De Fransche militaire duivenhou-
ders zullen U nochtans verhalen van hunne dieren, welke bij
hunne aankomst in plaats van neder te strijken, plotseling neder-
sloegen op de vluchtplank gansch verminkt, het lichaam door
schoten, om hunne zending volbracht, te sterven in de handen
van hun liefhebbenden oppasser.
Hoevelen zijn er aldus tusschen die krijgsduiven geweest, die
ten koste van hun leven, in eene laatste inspanning, dan toch
nog het hun toevertrouwd uiterst belangrijk bericht overbrachten,
dat zou toelaten verscheidene menschenlevens te redden!
En wat moet de gemoedstoestand geweest zijn van den stafof
ficier bij het ontvangen van het laatste telegram van den heldhaf-
tigen verdediger van het fort Vaux, den roemrijken kolonel Raijnal
„Wij houden nog altijd vol. Wij ondergaan een aanval met gas
en stikwolken. Er is uiterste haast ons te ontzetten. Laat ons
aanstonds schijnsignalen geven van Souvile. Het beantwoordt niet
aan onzen oproep. Dit is mijn laatste duif".
Dwars door de gaswolken heen had deze stoere vogel zijne
zending volbracht. Het giftige gas had zijne moordende actie
ingezet, en het is slechts ten koste van aanhoudende liefderijke
zorgen, dat deze duif in leven is kunnen worden gehouden".
Tot zoover de lezing van den heer Leenaerts. Nu zullen natuur
lijk vele lezers denken, de seinstelsels zijn zoo geperfectionneerd,
dat wij de verbinding middels duiven gerust uit onze reglemen
ten kunnen schrappen. Ik geloof evenwel, dat zulks niet kan,
aangezien ook de andere staten dezen tak van verbindingsdienst
756