De menigte, op zich zelf heterogeen, sluit zich aaneen met het gemeenschappelijke doel, haar ontevredenheid te betoonen over bepaalde regeeringsmaatregelen, vermeende economische wantoe standen, e. d. Men houdt betoogingen, het komt tot uiteenjagen, arresteeren van enkele deelnemers, verzet tegen de politie en het door gewapende opruiers, welke daarbij zelf zoo veel mogelijk op den achtergrond blijven, aanzetten tot nog ernstiger wanordelijk heden. In bepaalde gevallen wordt politie, indien op een en ander niet voldoende bedacht en voorbereid, buiten gevecht gesteld, winkels en z. m. wapendepots worden geplunderd en de oproerige menigte trekt zich terug, doorgaans in die wijken, waarvan te voren reeds bekend was, dat het communisme er welig tierde. Deze z. g. oproerhaarden worden dan zoo vlug mogelijk in staat van verdediging gebracht door het opwerpen van barricades en het bezetten van punten en huizen, welke zich daartoe het beste eigenen en gunstig gelegen zijn. Bezien wij in de eerste plaats de ervaringen, welke tot dusverre zijn opgedaan bij straatgevechten. Daarbij valt allereerst het oog op Duitschland, dat momenteel de twijfelachtige eer geniet het meeste studiematerieel te leveren voor het thans behandelde onder werp, dank zij de veelvuldige ernstige en georganiseerde oproeren na de instelling van de republiek. Als voornaamste eisch geldtsnel en energiek optreden. Hoe sneller opgetreden wordt, hoe minder tijd de tegenstanders hebben, hunne verdedigingsmaatregelen te treffen. Het eerste optreden, dat steeds offensief moet zijn, moet dus danig ingezet worden, dat onmiddellijk succes verkregen wordt. Het moreel van den troep zal daardoor niet gering stijgen en het doelbewuste optreden moet de bevolking imponeeren. Tevens wordt daardoor voorkomen, dat een weifelend gedeelte van de bevolking, dat een afwachtende houding heeft aangeno men, zich, na een succes van de verzetspartij, bij de oproerlingen aansluit, waardoor het verzet zich automatisch zou uitbreiden. In gevallen van minder ernstigen aard behoeft niet altijd het ergste middel te worden aangewend. De troepencommandant dient er echter steeds naar te streven, dat de inzet en het gebruik van het soort en aantal wapens evenredig zij met het gestelde doel. In de practijk zal echter blijken, dat in werkelijk ernstige geval len het zekerste is, een ruime zekerheidsfactor aan te nemen en maar liever een beetje „kras" op te treden. Dit is alleszins te verkiezen boven het geval, waarin wij niet voor ten volle 100 zekerheid van slagen hebben. Oproerlingen voeren den guerilla-oorlog en veroorloven zich dus elke strijdwijze. Zij gebruiken dikwijls dum2-kogels. Zij zijn moeilijk te herkennen, gebruiken in de straten de massa, waarbij liefst vrouwen en kinderen, als dekking en maskeering 809

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Indisch Militair Tijdschrift | 1933 | | pagina 39