Wat toch was het geval Een zekere heer Henri Dunant bezocht
het slagveld bij Solférino en werd dusdanig getroffen door de
ellende en ontberingen der gewonden, dat hij het gezegde van
Vondel ,,wat op 's herten grond leit, dat welt mij naar de keel"
tot het zijne makende, naar de pen greep en in November van het
jaar 1862 te voorschijn kwam met een boek getiteld „Un Souvenir
de Solférino".
Hij beschreef daarin de ten hemel schreiende toestanden dei-
gewonden en brak daarin tevens een lans voor de totstandkoming
van de een of andere internationale regeling van hulpverleening.
Deze zou, eenmaal aangenomen en bekrachtigd zijnde, dan kun
nen dienen als werkbasis voor alsdan in de verschillende landen
van Europa op te richten vereenigingen voor menschlievend hulp
betoon aan oorlogsgewonden.
Zijn „cri de coeur" vond weerklank bij velen, onder meer bij
de Geneefsche Société d'Utilité Publique, een instelling voor sociale
hulp. Onder leiding van haar voorzitter, den Heer Gustave Moynier
werd het initiatief genomen tot het vormen van een voorloopig
comité van vijf leden. Dit stelde zich tot taak, het nader uitwerken
van het denkbeeld van internationale samenwerking, zooals zulks
door Henri Dunant in zijn boek „Souvenir de Solférino" voor
het eerst was voorgesteld.
Door toedoen van dit comité kwamen reeds in October 1863,
dus één jaar later, de afgevaardigden van 16 Europeesche staten
te Genève in voorloopige zitting bijeen. Zij stelden voor zoo moge
lijk in elk land een nationaal comité op te richten, welke organi
satie in tijd van oorlog, met toestemming der respectievelijke
regeeringen, de officieele militair geneeskundige diensten der
legers in hun zware taak zouden kunnen bijstaan.
In 1864 werd op initiatief van den Zwitserschen bondsraad de
officieele diplomatieke conferentie gehouden zes en twintig afge
vaardigden, tezamen vertegenwoordigend 16 Europeesche staten,
namen daaraan deel.
De daar gevoerde besprekingen hadden tot resultaat, het
opstellen en de bekrachtiging van de eerste Conventie van Genève
van 22 Augustus 1864. Dit was grootendeels het werk van Henri
Dunant hij ontving dan ook als erkenning in 1901 den nobelprijs
voor den vrede. In 1910 stierf hij echter in behoeftige omstandig
heden, vrijwel vergeten door de wereld, Sic transit gloria
De primaire doelstelling van de conventie van 1864 was te
geraken tot de algemeene erkenning van het principe, dat de
zieken en gewonden in oorlogstijd, de ambulances en hospitalen
waarin zij worden verpleegd, alsmede het geneeskundig en ver
plegend personeel daarbij werkzaam, beschouwd moeten worden
als neutraal.
Verder werd reeds in dit verdrag vastgesteld, dat het de plicht
is van alle oorlogvoerende partijen de gevallen gewonden te ver-
851