Voor Engeland moet genoemd worden de phosphorbrandbom,
welke in de lucht tot ontsteking kwam en dan een brandende
phosphorregen liet neerkomen. Vooral tegen kabelballons werd
nog al eens resultaat geboekt, hoewel de later uitgevonden Fran-
sche brandraketten hiervoor nog beter waren. Op 25 en 26 Juni
1916 werden met deze raketten 9 ballons door brand vernield.
Een na-oorlogsontwikkeling van de phosphorbrandbom is de
Engelsche phosphorbrisantbom (fig 2).
De Amerïkaansche Mark II brandbom geleek veel op de Fran-
sche Chenard-bom, doch werd eerst bij den aanslag ontstoken.
Zij woog 20 kg. De Mark III bom was geheel gelijk aan de
Mark II, doch woog 50 kg.
3. Strooibrandb ommen.
De Engelschen waren de eersten, die het denkbeeld in de
daad omzetten door in plaats van groote brandbommen talrijke
kleine brandbommen te gebruiken. Zij schiepen de onder den
naam „babybom" bekend geworden brandbom van ongeveer 200
g., gevuld met een speciaal thermietmengsel. Deze bom schijnt
onder water door te branden en zelfs schijnt de vlam een diepte
van 2 voet onder water boven de oppervlakte uit te komen. Deze
bommen werden in houders van 144 of 272 stuks meegevoerd,
die in grootte en gewicht ongeveer overeenkwamen met een 25,
resp. 60 kg. bom. Door het openen van den houder kwam de
geheele inhoud tegelijk vrij. De De Havilland bomvliegtuigen
konden 860 van deze bommen meevoeren, dus een aanzienlijk
terreinoppervlak er mee bestrooien. Tot een gebruik op groote
schaal van deze bommen is het echter in den oorlog niet meer
gekomen.
Als strooibrandbommen moeten ook beschouwd worden de
vooral door de Amerikanen veel gebruikte brandpijlen. Twee
typen werden vervaardigd. Het eerste type bestond uit het ver
lengde lichaam van de geweergranaat gevuld met een oxydeerende
substantie, bariumchloraat of natriumchloraat en een mengsel van
metallisch ijzer, aluminium en magnesium. Zij gaven een lange,
zeer heete vlam en brandden eenige minuten. Het tweede type
was veel zwaarder en had een vulling van thermiet en vaste olie
en brandde ongeveer 10 minuten.
Ook de Franschen schijnen brandpijlen gebruikt te hebben
tegen kabelballons e.d.
De Italiaansche vliegtuigbrandpijl woog leeg 200 g. en was 25
cm. lang. Zij was gevuld met een mengsel van ijzerthermiet,
salpeter en zwavel.
In de figuren 3 en 4 zijn verschillende soorten brandbommen
en brandpijlen afgebeeld.
775
