4. BESCHOUWINGEN OVER DEN K. M. EN DE
SCHIETOPLEIDING MET DIT WAPEN
door
F. MOLLINGER,
Kapitein der Infanterie.
(Slot; zie I. M. T. 1934, No. 12).
Het gebruik der vuursoo rten. (V.S.I. II. pt. 42-43).
De k.m. is gebouwd voor enkelvuur en vuur met vuurstooten,
dus serievuur. Het enkelvuur kan in zeer snel tempo afgegeven
worden; deze snelheid hangt van de geoefendheid van den schutter
af (hieronder wordt ook begrepen het goed aannemen van de
houdingen achter den k.m., daar het grootendeels hiervan afhangt
of de vizierlijn na het afgaan van het schot weer terugkomt in het
oorspronkelijke mikpunt; worden de houdingen niet juist aange
nomen, dan kost het narichten te veel tijd).
Bij het vuren met vuurstooten passen we om verschillende
redenen het liefst vuurstooten van 3 tot 5 patronen toe.
Na elk dezer korte vuurstooten kan men narichten, zoodat in
ieder geval het (de) eerste schot (en) van elke dezer vuurstooten
gericht (e) is (zijn), dus worden hierdoor goede schietuitkomsten
verkregen.
Bij toepassing van lang serievuur (heele houderbakken) raakt
de loop spoedig oververhit, hetgeen volgens deskundigen aanleiding
zou kunnen geven op zelfontbranding, met kans op ongelukken,
degeneratie van de kruitlading, waardoor bij het afschieten van
een dergelijke patroon een geweldige gasdruk zou ontstaan (tor-
menteer-patroon)welke het wapen zou kunnen ontzetten (andere
deskundigen denken, dat het wapen dezen grooteren gasdruk als
gevolg van temperatuurstijging van het kruit best kan hebben).
Aan lange vuurstooten is nog het nadeel verbonden, dat het
wapen bij den terugloop van het beweegbare deel telkens wordt
opgevangen door den remnok, waardoor meerdere kans op bre-
kage bestaat.
In verband met het bovenstaande en uit een oogpunt van groo-
tere trefkans wordt dus voornamelijk enkelvuur toegepast.
Vuur met vuurstooten vindt gebruik tegen
49
