vele ongelukken, aan het oude vast. Omtrent de juistheid dezer
berichten kan men zichzelf een oordeel vormen als men weet, dat
de thans bestaande handgranaatmodellen reeds in oorlogstijd
bestonden. In den oorlog heeft men een heele reeks modellen
vervaardigd. Ook na den oorlog heeft men ten dezen niet stil
gezeten. Juist het aanmaken van zoo groote verscheidenheid
wijst er op, dat men nog niet aan een eindpunt is gekomen.
De meeste dezer constructies waren tijdhandgranaten, terwijl
ook enkele min of meer ingewikkelde schokconstructies werden
geprobeerd. Deze laatste konden zich niet handhaven, doordat
deze, in den oorlogstijd min of meer overhaast geconstrueerde,
modellen vele weigeringen gaven, terwijl ook bij het werpen on
gelukken zijn voorgekomen. Als men de literatuur nagaat, dan
heeft het niet ontbroken aan pogingen om een betrouwbare schok-
buis te construeeren. Doch meestal faalde de constructie. De
schokbuis werd vrijwel uitsluitend zoodanig geconstrueerd, dat,
om de granaat in den aanslag te kunnen doen werken deze tijdens
de vlucht moest worden gestuurd, opdat de granaat steeds in een
bepaalden stand op den grond kwam.
Een voorbeeld hiervan vormt de Hollandsche schokhandgranaat
(dit is een defensieve granaat). Ook heeft men handgranaten
gemaakt met z.g. „Allways"-buizen. Evenals onze handgranaat
werkt een dergelijke buis bij alle trefstanden van de granaat.
Interessant is voor ons de uitspraak op blz. 120 van het „Textbook
of Small arms 1929" handelend over een „Allways"-buis van be
paalde constructie, welke principieel eenige gelijkenis heeft met
de constructie van het schokmechanisme van onze handgranaat
„This fuze is the percussion fuze of the 3 inch mortar bomb, and
in the near future will probably be more widely used as a fuze
for hand- and riflegrenades" 1).
In Frankrijk en België heeft men tegenwoordig slechts tijdhand
granaten. In verband met het voorgaande is dit toch niet een
uiteindelijke toestand te achten. Zoo heeft men in Frankrijk nog
in 1923 een offensieve schokhandgranaat geconstrueerd, waarover
men nog al enthousiast was. Het betreft hier de Pétard Offensif
percutant Système Lafitte. Dit was een blikken cylinder met
afmetingen vrijwel als die van onze handgranaat. Omtrent de wijze
549
De bedoelde buis is onbruikbaar voor offensieve handgranaten, daar
de beide toegepaste schokkers van metaal waren en zich bovendien om
constructieve redenen moesten bewegen in een metalen huis. De bedoelde
gelijkenis moet dan ook zeer ruim worden opgevat, zoodanig, dat deze con
structie een prototype zou kunnen zijn van die van onze handgranaat. In
werkelijkheid is zij dit evenwel niet. Onze handgranaat heeft een geheel
zelfstandige ontwikkelingsgeschiedenis Schrijver stelt er prijs op hieraan
toe te voegen, dat het bedoelde boekwerk dateert van 1929, terwijl onze
handgranaatconstructie reeds van 192G dateert en sindsdien vrijwel niet
werd gewijzigd.
