zoo kan de prijs van een morphinespuitje dikwijls het verlies van
eene extremiteit zijn.
Dit kan voorkomen worden, zonder dat het zoo voordeelige gips
verband prijsgegeven moet worden, door toepassen van het prin
cipe van het open gipsverband. Deze methode heb ik jaren geleden
in Batavia uitgewerkt, en sedert dien geregeld in mijne praktijk
in gebruik. De foto's 912 vertoonen enkele voorbeelden. Het
principe van het open gipsverband bestaat in het aanleggen van
een circulair gipsverband, dat echter direct na het hard worden in
zijn lengteas wordt opengesneden. Het verband houdt hierdoor zijn
stijfheid, kan echter den binnendruk volgen en wijder worden, toe
gevende aan den hoogeren druk, uitgeoefend door de opgezette
extremiteit. Een gevaarlijke stuwing kan dan hier niet optreden.
Het gipsverband wordt door het gebruik van lidi's, die tusschen de
circulaire touren in de lengte ingelegd worden (principe van gewa
pend beton) sterker en kan daardoor lichter gemaakt en met
minder gips aangelegd worden. De techniek van het open gips
verband heb ik uitvoerig in de vakliteratuur beschreven.
De hoofdverbandplaatsen moeten gips in groote hoeveelheid ter
beschikking hebben. Een denkbeeld van de noodige quantiteit
geven de volgende cijfers: een gipswindsel van 1215 cm breedte
bevat 250300 g gips. Voor een polsver band is meestal één windsel
voldoende, voor een armverband (boven- en onderarm) zijn 23
windsels noodig, voor een onderbeenverband tot aan de knie 34,
voor een dij onderbeenverband 58 en voor een gipsbroek 1218
windsels. Wij hebben dus voor een groot verband 5 6 kg gips
noodig. Versterken wij de gipsverbanden met lidi's of met bamboe,
dan kan met ongeveer de helft van het gips volstaan worden.
Eigenaardig heeft het mij getroffen, dat bij de oefeningen hier
dezelfde fouten gemaakt worden, als in den oorlog dikwijls te zien
waren. Een der zwaarste zonden is het onvoldoende fixeeren van
een fractuur. Bij de Oostenrijksche uitrusting van den ziekendrager
was ter fixeering de Petit'sche laars (goutière) voorgeschreven.
Deze spalken zijn geschikt voor fixatie van voet, onderbeen en
eventueel nog knie, passen echter meest niet, omdat ze alleen van
één grootte vervaardigd worden. Tot onze ontsteltenis zagen wij
de ongelukkigen met dijbeenfracturen met deze spalk binnenko
men, hetgeen natuurlijk niet de minste fixatie voor het dijbeen
waarborgt. Elke andere fixatie met behulp van een stuk hout of
met het geweer, vastgebonden aan bekken, knie en onderbeen, had
hier beter voldaan. Hetzelfde zag ik hier bij de oefeningen. De
soldaten, die een fictieve dijbeenfractuur hadden, kregen netjes
het onderbeen gespalkt. De regel, dat bij een fractuur beide aan
grenzende gewrichten behooren gefixeerd te worden, moet aan
het lagere personeel nog meer duidelijk worden gemaakt.
Een andere fout, die ook hier in Indië van belang kan zijn,
omdat de Inlanders graag ringen dragen, is het nalaten, deze van
812
