825
De verdedigende partij bestond uit een reg. Id.art., deelen van den vlieg-
dienst, een luchtwachtdienst (distant intelligence net) en 2 pantserauto's.
Het te verdedigen object was Fort Knox, dat een regelingsstation van den
aan- en afvoerdienst voorstelde.
Het ld.art.reg. had zijne 4 batterijen en 17 zoeklichten opgesteld rondom
het object, met een gemidd. afstand tusschen de batterijen van 10 km, tus-
schen de zoeklichten van 6 a 8 km. De ld.mitr. pelotons van het reg. stonden
in een cirkel met 4 km straal om het object, terwijl ook de batterijen door
mitrs. werden verdedigd, nl. 6 per batterij op een afstand van 1 km. Voor
de zoeklichten was geen mitr. verdediging uitgetrokken. Het ld.art.reg. had zijn
eigen waarschuwingsdienst (regimental intelligence net), dat zich uitstrekte
tot zoeklicht-waarn. posten op 19 km afstand. (Ook in Italië wordt deze
afstand als normaal aangenomen voor de art. waarschuwingsdienst).
De luchtmacht van den verdediger werd gevormd door 1 jachtgroep a 2
squadrons (totaal 40 toestellen) en 1 waarnemingssquadron (9 toestellen),
gebaseerd op een vliegveld in Louisville, 30 mijl van Fort Knox. De berichten
van de luchtwachtposten gingen rechtstreeks zoowel naar Fort Knox als
naar het vliegveld en bereikten dit in 24 minuten. Binnen een bepaalde
cirkel mochten de vliegtuigen niet optreden om het vuur van de Id.art. niet
te hinderen.
De luchtwachtdienst (distant intelligence net) gebruikte minder radio en
meer (particuliere) vaste telefoonlijnen dan gewoonlijk. De dienst omvatte
69 luchtwachtposten, op 6 a 8 mijl van elkaar in 3 cirkels om het object met
50, 70 en 100 mijl straal. Bij de oefening strekte het net zich slechts uit over
een sector van 120° en vereischte 329 officieren en manschappen. (Voor 360°
zou dit dus rond 1000 man worden). Elke post was door veldkabel verbonden
met het naastbijzijnde telefoonkantoor, of in enkele gevallen met een militair
radiostation. Het bericht ging verder door naar het hoofdkwartier van de
luchtverdediging over de bestaande telegraaf- en telefoonverbindingen of
per militaire radio. Deze volgorde is tevens die van de mate van efficiency
der gebruikte verbindingsmiddelen. De radio werkte wel snel als de verbin
ding in orde was, doch zij was het minst betrouwbaar. In het „distant net"
werd 300 mijl veldkabel gebruikt, waarvan de aanleg 56 dagen duurde.
De waarnemers op de luchtwachtposten maakten, ondanks langdurige en
zorgvuldige vooroefening, overdag vele vergissingen bij het identificeeren
van vliegtuigen.
Dit grondnet werd vervolledigd met patrs. waarn. vliegtuigen en 2 pantser
auto's, de laatste om gapingen in het grondnet aan te vullen, hetgeen ook
succes had.
De aanvallende luchtmacht bestond uit een Wing, opereerende uit Dayton
150 mijl van Fort Knox), en bestaande uit:
1 bombardementsgroep a 3 squadrons (21 toestellen, snelheid 124160
mijl per uur, plafond 56 km),
1 gevechtsgroep a 2 squadrons (18 toestellen) en
1 waarnemings-squadron (9 toestellen).
De bomaanvallen overdag werden gewoonlijk voorafgegaan door aanvallen
van laagvliegende gevechtsvliegtuigen, die trachtten de ld. batterijen en
-mitrs. het schieten te beletten door het leggen van nevelschermen of haar te
neutraliseeren door gas of bestrijding met bommen en mitrs. Nevel en gas
werden bij de oefening werkelijk gebruikt; met nevel kon men hoogstens
enkele seconden het vuren beletten, 's Nachts werden de gevechtsvliegtuigen
gebruikt om de luisterposten en luistertoestellen te misleiden of de zoeklichten
aan te vallen, nadat deze in actie waren gekomen. De bombardementsvlieg
tuigen gleden van zeer groote hoogte (tot 6000 m) met afgezetten motor naar
omlaag en waren meermalen in staat om de zoeklichtzone te passeeren en
him bommen af te werpen zonder ontdekt te zijn. Ofschoon de luistertoestel
len en zoeklichten vaak zeer goed werk deden (in den laatsten oefenings
nacht ontdekte 1 zoeklichtpeloton 8 bombardementstoestellen), was het dui-
