829
spoedig in het nadeel, daar hun grootere luchtweerstand en de in het alge
meen grootere windsterkte in de hoogere luchtlagen een snel stijgen en het
bereiken van zeer groote hoogten bemoeilijken.
De moeilijkheid van het oplaten van spervliegers doet zich vooral voor bij
windsterkten van 4 a 6 m/sec. en daar beneden, en bepaalt zich in hoofdzaak
tot de zone van 0 tot 40 m hoogte, aangezien daarboven practisch steeds vol
doende wind staat. Dit bezwaar nu kan worden verholpen door den sper-
vlieger d.m.v. een ballon dan wel d.m.v. catapult- en raketaandrijving dooi
de doode zone heen te helpen, welke methoden volgens schr. technisch uit
voerbaar zijn. De methode van het snel binnenhalen van den trekkabel nadat
de spervlieger met kabel op het terrein zijn uitgelegd geeft onvoldoende prac
tisch resultaat.
Het gewicht van een spervlieger bedraagt ongeveer 200 g/m2, dus voor een
vlieger van normale grootte (40 a 50 m2) rond 160 kg. Voor stevige bevestiging
moet staaldraadkabel van 0,5 cm diameter worden gebruik. Het snel aan
brengen is in eerste instantie afhankelijk van de technische volmaaktheid van
het materieel en van de geoefendheid van het personeel. De mogelijkheid van
snelle verplaatsing is mede van groot belang. De spervliegers hebben een
stijgcapaciteit van 6000 m. Een hindernis bestaande uit 50 spervliegers ter groot
te van 40 m2 kan een oppervlak van 4 km2 bestrijken. Een dergelijke hindernis
kan door de bediening (100 man) binnen 3 uren reeds een hoogte hebben van
1.500 a 2.000 m. Wel is waar kan deze hoogte door een ballonhindernis eerder
worden bereikt, maar de mindere zichtbaarheid en mindere trefbaarheid van
spervliegers doet aan deze laatste vooral overdag de voorkeur geven.
Ballcnhindemissen zijn overdag voor vooruit gezonden vij. vlgn. een gemak
kelijke prooi.
Schr. wenscht overdag hindernissen van spervliegers en 's nachts zoowel
hindemissen van spervliegers als van sperballons; hij propageert dan ook
oprichting van organieke eenheden bestaande uit 2 spervliegerafdn. en 1
sperballonafd. Gezien de groote behoefte aan luchthindernissen acht schr.
specialiseering bij de fabricatie en aanmaak in serie urgent, mede ten einde
de productiekosten zooveel mogelijk te drukken.
W.
Geneesk. Dienst, enz.
The Military Surgeon, Vol. 76, Nr. 1, January 1935.
„Recent developments in medical field equipment and transport at the
Medical Department Equipment Laboratory, U. S. Army" bij Colonel G. L.
McKinney, M. C., Director.
Dit artikel geeft een goeden indruk van de intensieve wijze, waarop in
het Amerikaansche Leger aan de moderniseering en standaardisatie van de
geneeskundige velduitrusting wordt gewerkt.
Als een resultaat van de in den Wereldoorlog opgedane ervaringen en
in verband met de vele vraagstukken, die zich toen voordeden, werd in
1920 het „Medical Department Equipment Laboratory" gesticht te Carlise
Barracks, tevens de zetel van de „Medical Field Service School", de „Medical
Department Board" en het „1st Medical Regiment", waardoor de Directeur in
de gunstige positie was steeds de adviezen en suggesties in te winnen van
de leerkrachten van genoemde school en van de officieren van het eerste
„Medical Regiment" „a wholesome correction to impracticable devices,
theories, and vain flights of the imagination".
In den loop der jaren werd volgens een bepaald plan de geneeskundige
velduitrusting meer en meer ontwikkeld en gestandaardiseerd. De uitwerking
van de verschillende projecten kostte zeer veel tijd, terwijl vele vraagstukken
nog steed niet tot eene bevredigende oplossing zijn gebracht.
In het artikel worden enkele projecten opgesomd, die in de laatste drie jaar
geheel of gedeeltelijk zijn uitgevoerd.
