1300
wilde zelfs de behandeling van de geslachtsziekten in de loopgraven doen
plaats vindenOok door zware straffen, inhouding van soldij enz werd
getracht de opzettelijke besmetting te bestrijden.
Voor de simulatie van lues I werd als regel gebruik gemaakt van vooraf
bevochtigde kaliumpermanganaattabletten, die 10-20 min. tegen de huid
werden gedrukt. De daardoor ontstane ulcera hebben regelmatig afgeronde
randen gladde bodem, geen induratie, zijn geel van kleur en genezen binnen
enkele dagen Lues II werd gesimuleerd door het houden van een brandende
sigaret tegen het slijmvlies van mond en lippen („plaques muqueuses"). Deze
simulatie kon aanvankelijk lang onontdekt blijven, daar rooken b.v. in den
turn van het hospitaal vaak was toegestaan. Simulatie van lues III kwam
minder vaak voor. Door naphtalineballetjes werden op de onderbeenen
mervormige ulcera opgewekt. De volkomen regelmatige en gladde rand°n
moesten echter wel verdenking doen ontstaan. Vaak werd simulatie gezien
bij patiënten, die eenige maanden te voren voor een werkelijke lues waren
behandeld. De zaak was veelal niet zoo eenvoudig, omdat in den wereld
oorlog veel atypische gevallen van primair affect zijn voorgekomen, b.v als
fissuur zonder eenige induratie, als z.g. dwergsjankers enz. Ervaren specia-
listen waren daarom noodig voor het onderzoek.
Simulatie van gonorrhoe kwam veelvuldiger voor dan van lues. Hiertoe
werden (vooral alkalische) zeepoplossingen in de urethra gespoten of
protargol 20 zilvernitraat 1-5 terpentijn enz. Onderkenning was alleen
mogelijk door het microscopisch onderzoek van de afscheiding. In een groot
aantal gevallen bestond wel een echte genorrhoe, welke echter opzettelijk
(vaak met een lucifer) was overgëent.
Door zuren, alkaliën, petroleum en terpentijn werd getracht huidziekten
te simuleeren (ulcera, diepe necrosen enz.). Door lysol, laksoorten, beits,
jodium, kwik, e.d.m. m den vorm van zalf langeren tijd op de huid te smeren
traden irritaties op, welke veel aan eczeem deden denken. De opvallend
snelle genezing deed achteraf aan simulatie denken. Het beroep van de
betrokkenen gaf nog al eens aanleiding argwaan op te vatten. Ook gevallen
van opzettelijke besmetting met schurft zijn bekend geworden.
Op allerlei wijze werd in den wereldoorlog getracht het kwaad tot in den
wortel uit te roeien. Dit is echter niet gelukt.
In ditzelfde nummer wordt een artikelenreeks van Prof. Dr. E. von
Redwitz .Die Behandlung der Gelegenheitswunde und ïhre Wissenschaft
lichen und Klinischen Grundlagen" uit „Die Medizinische Welt" 1935 No. 16
en No. 18, in hoofdzaak gewijd aan de oorlogschurgie, uitvoerig besproken.
In verband met de belangrijkheid ervan uit een militair geneeskundig oog
punt, wordt hier een en ander uit deze mededeeling gerefereerd.
Na een uiteenzetting van wat onder primaire en secundaire infectie moet
worden verstaan en een beknopt geschiedkundig overzicht van de wond-
behandeling, wordt in herinnering gebracht hoe men in den wereldoorlog
op velerlei wijzen getracht heeft de primaire infectie te voorkomen, o.m.
b.v. door vóór het gevecht te laten baden en schoone kleeren aan te laten
trekken. Ook onder de daarvoor geschiktste omstandigheden (op oorlogs
schepen) was het effect uiteraard zeer twijfelachtig.
Door middel van klinische gegevens werd vastgesteld, dat de bacteriën
meestentijds 612 uur noodig hebben alvorens zij hun ziektemakende wer
king kunnen openbaren. Tijdens den wereldoorlog kwam men bij oorlogs
wonden tot dezelfde slotsom. Witzel heeft al de verweermiddelen van het
lichaam tegen de bacteriën samengevat onder het begrip „autoantiseptiek
van het lichaam". De primaire wondinfectie kan meestal niet hierdoor over
wonnen worden. Voor de oorlogsgewonden was een meer energisch ingrijpen
noodzakelijk. Oorlogschirurgie is overigens niets anders dan het toepassen
van de grondbegrippen van de vredeschirurgie onder de veranderde omstan
digheden van den oorlog. Omgekeerd profiteert in vredestijd de chirurgie
