phine als de pest haatten, had NAPOLÉON de absolute zekerheid
gekregen, dat zijn vrouw hem weder ontrouw was geworden, en
hem ook voorheen steeds ontrouw was geweest. En hij deelde nu
aan Joseph zijn plan mede om te scheiden:
„Je peux être en France dans deux mois; je te recommande
„mes intéréts. J'ai beaucoup de chagrin domestique, car le voile
„est entièrement déchiré
„Je compte garder ma maison. Jamais je ne le donnerai a qui
que ce soit.
(Masson, I, blz. 237, uit een brief van 25 Juli 1798 aan Joseph).
Deze brief werd door de Engelschen onderschept en bereikte
haar bestemming nimmer; en zooals later zal blijken gelukkig
voor Josephine. Want nu had NAPOLÉON tijd om te kalmeeren
en na te denken, wat later de verzoening bevorderde.
Dus nam NAPOLÉON eene maitresse! In Tivoli Egyptien was
Madame Fourès-Bellisle het middelpunt der bewonderende jon
ge officieren. Zij was de echtgenoote van een luitenant der chas
seurs, en haar man ondanks het verbod naar Egypte gevolgd.
NAPOLÉON was dadelijk épris enfin, er was één man
te veel. Luitenant Fourès werd daarom als koerier met spoed-
stukken naar Frankrijk gezonden, zoodat Madame voorloopig be
schikbaar kwam. De Engelschen echter, die zeer goed op de hoogte
waren van wat er in Caïro al zoo gebeurde, gooiden roet in 't
eten; zij hielden het scheepje, waarop Fourès voer, aan en zonden
hem „op eerewoord en met spoed" terug naar Caïro. Hij kwam
daar op een hoogst ongelegen tijdstip aan roste zijn
echtvriendin af en liet zich voor een krijgsraad, te velde van haar
scheiden. Bellilote kwam dus nu definitief bij NAPOLÉON in
dienst, en wel zoo openlijk, dat zij hem op zijn rijtoeren in de
kales vergezelde, terwijl nota bene NAPOLÉON's stiefzoon Eugène
als „aide-de-camp de service" naast het portier draafde. Wat tus-
schen stiefvader en -zoon tijdelijk eenige moeilijkheden gaf.
Zeker is het, dat NAPOLÉON het denkbeeld om zich van José-
phine te laten scheiden, thans ernstig meende, en Bellilote beloofde
haar te trouwen, als zij hem een kind zou schenken Hier kwam
NAPOLÉON's wensch om een nakomeling te hebben, die zijn
roem en nalatenschap zou kunnen verder dragen, voor het eerst
tot uiting; en zij zou hem een obsessie worden, eindigende in zijne
echtscheiding, zijn tweede huwelijk, de geboorte van den Roi de
Rome, het aangrijpend afscheid voor St. Helena, en het droevige
lot van dezen zoon, den ongelukkigen Due de Reichstatt (L'Aig-
lon)
11
Waarop volgens Masson, Napoléon et les femmes, blz. 62 Bellilote
riposteerde met: „Ma foi! ee n'est pas de ma faute!"
Zoodat het maar heel weinig gescheeld heeft, of het vroegere naaistertje
uit Carcassonne was keizerin van Frankrijk geworden.
