NAPOLÉON, bleek als een doek, mompelde eenige onsamen
hangende zinnen maar de afgevaardigden snelden naar voren,
omringden hem, duwden en dreigden, en grepen hem bij de
jaskraag, Generaal Lefebvre wist ten slotte NAPOLÉON mede te
trekken naar een deur, door welke hij de zaal verliet, meer dood
dan levend. In wanhoop en razernij krabde hij zich de wangen
open. En hoewel hij langzamerhand kalmeerde, wilde hij nog niets
van geweld weten. Zoo was de staatsgreep dan zoetjes aan de
mislukking nabij
Op de binnenplaats stonden met het geweer bij den voet de
grenadiers van de Garde Républicaine, bestemd om voor de veilig
heid van de Kamers te zorgen. NAPOLÉON steeg nu te paard
un cheval sur lequel il tient trés mal en selle en reed
tusschen de gelederen door, schreeuwende, dat men hem had
willen vermoorden (wat vanwege zijn opengekrabde wangen niet
eens zoo dwaas scheenDe brave grenadiers bleven echter
volmaakt onbewogen bij dit bloederige tooneel, zich afvragende
of zij nu hun hoogsten commandant moesten gehoorzamen, of
de Conseils bewaken, te welker bewaking zij waren aangewezen;
of zij dezen oproerigen generaal moesten arresteeren, dan wel hem
volgen om de rumoerige vergadering uiteen te jagen.
Ook hier redde Lucien de situatie. Te midden van het heidensche
tumult van de opgewonden assemblee wist hij van een venster uit
een officier van de Garde te roepenwaarop een patrouille de
vergadering binnentrad, Lucien bevrijdde en hem naar de binnen
plaats voerde. Waar ook Lucien op een paard steeg om de Garde
toe te spreken verklaarde, dat door Engeland betaalde moorde
naars in opstand waren gekomen tegen de decreten van den Raad
der Ouden en tegen hun Generaal. Hij trok hierop zijn degen,
zette dezen NAPOLÉON op de borst, en zeide, dat hij zijn broe
der eerder zou doorsteken dan te dulden, dat deze de volksvrij
heden zou aantasten. Waarop de grenadiers, die maar eenvoudigen
van geest bleken te zijn, eindelijk overtuigd warenzoodat Murat
de noodige bevelen kon geven„Smijt me nu die heele bende de
zaal uitOmdat de volksvertegenwoordigers er echter niet aan
dachten vrijwillig hun zetels te ruimen zetelvastheid is tot op
den huidigen dag een kenmerk der parlementen moest het
bevel naar den letter worden uitgevoerd.
Natuurlijk volgde na dezen onweerstaanbaren stimulans met
groote meerderheid van stemmen de beslissing, waarbij het Direc
toire werd opgeheven, en de 3 voorloopige Consuls werden be
noemd BONAPARTE, Sieyès en Roger Ducos.
Terecht betitelt Bainville in zijn boek het hoofdstuk betreffende
den 18 Brumaire met„Comment on peut manquer un coup
„d'état
92
