dat een Vickers-oefenbom, geworpen van 5 m hoogte, op betrek
kelijk harden grond, 10 a 15 m na het trefpunt tot stilstand kwam.
Geworpen van een hoogte van 10 m sprongen de bommen in den
aanslag, terwijl bij het werpen van 20 m hoogte reeds een vrij be
langrijke indringing plaats had Natuurlijk heeft men naar midde
len gezocht om aan de bezwaren van een vertraging, het opstuiten
en het indringen te ontkomen. Ook in het buitenland is men er
echter nog niet in geslaagd, een bevredigende oplossing te vinden.
In dit verband wordt verwezen naar Luftwher Nr. 11 (November
1934)waar o.m. het volgende werd aangetroffen
In Italië worden proeven genomen met bommen, in de eerste plaats
bestemd om tegen levende doelen te worden gebruikt. Deze bommen
-zijn 50 cm lang en slechts 4 cm dik, terwijl ze van een zeer gevoelige
schokbuis zijn voorzien.
In Amerika wordt voor het uitvoeren van den a.i.s. een nieuwe bom
geconstrueerd, waarvan de schokbuis met een zoodanige vertraging is
uitgerust, dat het vlg., zich buiten de scherfwerking van de bom
bevindt op het oogenblik, dat de bom springt.
Bovenstaande berichten mogen misschien niet geheel volledig
en niet geheel juist zijn, toch toonen ze aan, dat ook andere lan
den op dit punt dezelfde moeilijkheden ondervinden.
Ten einde aan het gebruik van vertraging te ontkomen, zijn
eenige oplossingen mogelijk nml. het gebruik van zeer kleine bom
men en het afwerpen van de bestaande bommen op grootere hoog
ten, doch dan zonder vertraging.
Bij het gebruik van zeer kleine bommen met een gewicht van
bijv. kg kan de vertraging vervallen. De uitwerking is zoo plaat
selijk, dat het vlg. practisch veilig is. Maar ook het doel zal niet
veel hinder ondervinden van deze bommen, aangezien de kleine
werkingsfeer een raak gooien noodzakelijk maakt. In de richting
van deze kleine bommen, een soort offensieve handgranaat, moe
ten we het dus m.i. niet zoeken. Proeven met de oude steelhand-
granaten van de infanterie zijn indertijd bij de L.A. gehouden en
op een totale mislukking uitgeloopen.
De tweede oplossing, het gooien der bommen zonder vertraging
van een hoogte van 150 a 300 m, is bij de L.A. nog bijna niet
beproefd. Waar deze methode in het buitenland schijnt te worden
toegepast, verdient het misschien aanbeveling dit vraagstuk bij
onze L.A. nader in beschouwing te nemen.
Een derde oplossing heeft men gezocht in het afwerpen van
bommen aan een parachute deze proeven zijn in Belgie genomen
met bommen van 7.5 kgzij zijn echter op een mislukking uitge
loopen.
In Nederland schijnt men de oplossing te zoeken in de richting
van de kleine bom van licht gewicht. Hoewel men te Soesterberg
beschikt over scherfbommen van 8 kg, worden deze niet voor een
121
