1. VELDHEEREN
door
G. Th. SLOTHOUBER,
Gep. Kolonel der Artillerie.
(Vervolg. Zie I. M. T. 1936 Nr. 1)
IV. NAPOLÉON BONAPARTE (vervolg).
H. Le 18 Brumaire an VIII (9 Nov. 1799).
„Si j'eusse été vaincu a Marengo (1800), vous eussiez eu dès ce
„temps-la tout 1814 et tout 1815", zeide NAPOLÉON eens tot de
Heeren van zijn gevolg op St. Helena. Inderdaad was dat juist
gezegd; maar ook reeds in den zomer van 1799 had men zich bijna
de geheele geschiedenis van 1814 en 1815 zien voltrekken.
De Republiek, strijdster voor vrijheid, gelijkheid en broeder
schap, had zich ontpopt als een groote veroveraarster, België
geannexeerd, Napels veroverd; prachtige successen behaald, die
alle een merkwaardige gelijkenis vertoonden met die, welke NA
POLÉON later zou behalen, die hem tot diep in Italië, Spanje
en Rusland zouden voeren, totdat ook hem eindelijk de ebstroom
weer mee terug zou sleuren.
Ook in 1799 verzetten de volkeren van Europa zich tegen de
agressieve Republiek, en werden de door haar vertolkte idealen
van vrijheid en nationaliteit tegen haar zelve gebruikt. Met het ge
volg dat de terugtocht uit Napels in een wilde vlucht ontaardde, de
Russen onder Souwarow tot in Italië kwamen om er de Franschen
weg te jagen, terwijl Hongaarsche huzaren in Rastatt, waar het
eindelooze congres juist werd geliquideerd, twee der Fransche
gevolmachtigden vermoordden; Zwitsers, Hollanders en Belgen,
allen kwamen in verzet.
De thans gevormde 2e coalitie, hoewel minder gevaarlijk dan die
van 1793, had in wezen dezelfde drijfveeren; en gevaarlijker dan
deze zou zij in 1813 en 1814 wederkeeren! Dat het Directoire in
1799 aan het gevaar ontkwam, had tot oorzaak, dat de coalitie-
landen onderling nog te veel verdeeld waren, en daarom den
oorlog niet tot het bittere einde doorzetten. In 1793 was het de
onderlinge naijver bij de verdeeling van Polen, welke de mogend
heden noodzaakte Frankrijk los te laten om hun deel van de buit
te kunnen bemachtigen. Nu in 1799 was het de afgunst tusschen
87
