474
of korter oponthoud in het terrein vóór de vijandelijke stelling, daarna
een met sprongen terugtrekken op de uitgangsstelling, met bloedige ver
liezen. De Boerenoorlog en de Russisch-Japansche oorlog, waaruit de Duit-
schers zoovele en waardevolle lessen hebben weten te putten, schijnen niets
aan onzen generalen staf te hebben geleerd."
Het is toch zoo noodzakelijk, dat ieder officier zelfstandig studeert en
zichzelf een beeld vormt van de ervaringen van anderen.
Uit particuliere Mémoires van Generaal P. E. Nayral de Bourbon zijn
vele merkwaardige bijzonderheden geput betreffende de mobilisatie van de
vesting Verdun. Daar kwam zich melden de Commandant DRIANT, lid
van de Volksvertegenwoordiging voor Nancy. Men bood hem een plaats
aan in den generalen staf, doch zijn antwoord luidde „Ik geef er de voor
keur aan een bataljon chasseurs te commandeeren, dat is meer in over
eenstemming met mijn temperament en met mijn bekwaamheden."
Wat is dat mooi gezegd, en wat een zelfkennis en eenvoud blijken uit
dit antwoord. Men gaf hem het commando over een groep van twee reserve
bataljons Chasseurs en hij sneuvelde samen met een groot deel van zijn
troep bij de verdediging van het Bois des Caures, 22 Februari 1916.
Bij deze gevechten om het Bois des Caures werd de eerste aanval der
Duitschers voornamelijk opgevangen door een compagnie gecommandeerd
door een zeer jeugdigen luitenant ROBIN. Hij wist zelfs door een tegenaan
val den vijand terug te slaan. In den nacht daarop bezoekt colonel Driant
hem, wenscht hem geluk met zijn schitterend gedrag en legt hem verder
den tactischen toestand uit. Dit geeft Luitenant Robin aanleiding te vragen
„Maar, wat doe ik daar dan met mijn 80 man
„Le colonel le regarde longuement, comme s'il voulait peser son ame
et savoir s'il pouvait tout dire a un si jeune officier. Puis „Mon pauvre
Robin, la consigne est de rester la
„Robin a compris. II s'incline Den 22en Februari wordt het
bosch door de Duitschers vermeesterd. Men verdedigt zich tot het uiterste
en sneuvelt of valt gewond of na te zijn omsingeld en alle munitie te heb
ben verschoten in handen van den vijand. Dit laatste was het lot van
Luitenant Robin.
Het consigne, dat hij kreeg, was algemeen. Hier is er nog een voorbeeld
van Luitenant Bertsch commandeert de resten van het 3e bataljon 60e R. 1.
Na de hevige gevechten bericht hij na het invallen van den nacht aan
zijnen kolonel-sectorcommandant„Bataljonscommandant en compagnies
commandanten zijn gesneuveld. Mijn bataljon telt nog slechts 180 man. Ik
heb geen munitie en geen vivres. Wat moet ik doen?"
De kolonel antwoord „Blijf in stelling, dat is volstrekt noodzakelijk."
Het is in den geest van het eerste bevel van Generaal Pétain als hij 26
Februari 1916 het bevel over de troepen bij Verdun op zich neemt. „Ten
koste van eiken prijs moeten de aanvallen van den vijand op het front van
Verdun worden gestuit. Elk stukje terrein, dat ons door den vijand wordt
ontnomen, moet onmiddellijk door een tegenaanval worden heroverd."
Het bevel van Generaal Nivelle luidde „Ne pas se rendre, ne pas reculer
d'un pouce, se faire tuer sur place."
En dat daar ernst mede werd gemaakt blijkt wel uit het geval van de
twee luitenants van het 347e R. I., die zich met de 35 overlevenden van
hunne compagnie hadden teruggetrokken om niet in handen van de Duit
schers te vallen (9 Juni 1916). Zij werden beiden gefusilleerd, hoewel toch
vaststond, dat zij zich in de voorafgaande gevechten heldhaftig hadden
gedragen.
Het kwam wel meer voor, dat personen en zelfs wel geheele troepen niet
konden voldoen aan zulke strenge eischen. Na het eenigen tijd in de hel
te hebben uitgehouden, zakte het moreel. Er moest geregeld voor aflossing
der troepen worden zorg gedragen. Generaal Pétain hield voortdurend contact
met de regimenten en liet zich bij elke voorkomende gelegenheid over
