691
Voor den vluchttijd te nemen dien, welke behoort bij den topografischen
afstand. Deze methode is aan te bevelen bij groote hoogteverschillen tusschen
doel en hulpdoel (gebergte). De methode k wordt slechts aanbevolen voor
elevaties beneden 20°, terwijl als uiterste verschil tusschen doel en hulpdoel
wordt aangegeven: zijdelings 200°/oo, afstand 25%. Een scherpere begrenzing
wordt gevonden in de vluchttijden, nL bij vluchttijden tot hoogstens 20 sec.
een verschil van max. 1/5 vluchttijd, bij langeren vluchttijd een max. verschil
van 1/10 vluchttijd. De grens van 20 sec. houdt verband met de omstandigheid,
dat in hoogere luchtlagen meestal een veel sterkere wind waait, terwijl bij
groote elevaties kleine elevatieverschillen reeds groote verschillen in vlucht-
hoogten geven.
3. B.W.E.-Verfahren (B.W.E. Besondere und Witterungs-Einflüsze)de
nauwkeurigste maar ook de meest tijdroovende methode. Na zuivering van de
normale daginvloeden vindt men een restfout, welke men in de daginvloed-
tabellen terugverwerkt in een „verbeteringsinvloed" (Verbesserungsstufe)
Aan de hand van een voorbeeld gaat S. iets dieper op deze kwestie in. Toe
passing van deze methode is mogelijk bij een verschil tusschen doel en hulp
doel: zijdelings 500°/on (practisch onbegrensd), afstand 25% zonder begren
zing van den afstand in absoluten zin als bij de vorige methode. Strooigrenzem
afstand 1%, zijdeling 2 a 3°/00.
T.
Geneeskundige Dienst.
Journal of the Royal Army Medical Corps, May 1936, Nr. 5. „Tetanus in
Warfare and the case for active immunization" by Captain P. A. P. Sneath
of the Canadian Army Medical Corps.
Terwijl vroeger, vóór de Engelsche chirurg Lord Lister (18271912) de
antiseptische wondbehandeling invoerde, de tetanus, het schrikbeeld van
eiken oorlogschirurg, dat duizenden gewonden onder hevig lijden te gronde
placht te richten, onder omstandigheden een frequentie kon bereiken gelijk
aan die van wondroos en hospitaalgangreen, is met de antisepsis en haar
grooten apostel m de oorlogschirurgie, Ernst von Bergmann, de wondinfectie
en ais een harer vormen, de tetanus zeer sterk in frequentie teruggeloopen.
1 och is m den grooten oorlog gebleken, dat de tetanus nog steeds verant
woordelijk gesteld moet worden voor een niet onaanzienlijk aantal sterf
gevallen onder de gewonde soldaten, en dit niet alleen in weerwil van de
toepassing der moderne begrippen omtrent wondbehandeling, doch ook
°u-a j j Zeer rijkelijke gebruik van de meest moderne aanwinst op het
gebied der tetanus-behandeling, het tetanusserum.
Nu heeft de praktijk wel afdoende bewezen, dat het tetanusserum als
geneesmiddel bij den uitgebroken tetanus slechts een beperkte waarde
01^ ■^•nc^rs ls het met de prophytactische of praeservatieve serum-
behandekng, die zeer zeker de kans op uitbreken der verschijnselen verkleint,
althans bet uitbreken der symptomen vertraagt en daardoor de mogelijkheid
van herstel grooter maakt.
,i°P,h?Vg?VecI}tsVeld,.zllll.en de omstandigheden echter vaak van dien aard
jn, dat het met mogelijk is een voldoend vroegtijdige preventiefbehandeling
met serum, welke bovendien bepaalde erkende risico's in zich sluit te
verzekeren.
De laatste jaren heeft men daarom gezocht naar een methode om de
serumbehandeling, die bestaat in het brengen van een bepaalde hoeveelheid
tegengii m het hchaam van de betrokken personen, te vervangen door een
vaccinatie waarbij door het inspuiten van gedoode tetanuskiemen het lichaam
actief geïmmuniseerd wordt, d.w.z. zelf het tegengif maakt, althans in een
toestand wordt gebracht, waarin het op een tetanusinfectie reageert met een
versnelden aanmaak van tegengif, dus als het ware gebracht wordt in een
verhoogden graad van zelfverdediging tegenover de bewuste microbe.
