voor dit plan te winnen, en Blücher zelfs nog een extra korps
(Weimar) toe te wijzen.
Den 26 Februari was het Hoofdleger terug in Langres, verheugd
dat NAPOLÉON niet aangevallen behoefde te worden. Maar hier
aangekomen verzamelde men weer moed en besloot door weder
voorwaarts te gaan, Blüchers actie te steunen zoodat reeds den
27 Februari het hoofdleger weder den marsch inging in W. rich
ting en 4 Maart opnieuw in Troyes was.
NAPOLÉON was inmiddels den 27 Februari van Troyes tegen
Blücher opgerukt. Waarom hij dat verkoos in plaats van zijn
actie tegen het hoofdleger voort te zetten is niet duidelijk want
nü zou krachtig aanvallen van het hoofdleger zekere kansen op
vrede hebben gegeven. Hoe dit ook zij, hij koos het volgen van
Blücher, terwijl hij Macdonald ter bewaking van Schwarzenberg
achterliet. Eerst ten N. van de Marne kon NAPOLÉON aanraking
met Blüchers leger krijgen, dat inmiddels door de aankomst van
de korpsen Bülow en Wintzingerode tot 110000 man was ver
sterkt. En hiermede was zijn kans op succes dus ook verkeken.
Wel opereerde NAPOLÉON uiterst handig en gelukte het hem
om op 7 Maart 1814 bij Craonne op den Chemin des Dames een
deel van Blüchers troepen onder Woronzow te slaan, maar tegen
Blüchers dubbele overmacht had de Keizer uiteindelijk toch geen
kans, zoodat hij op Soissons terugtrok. Den 13 Maart gelukte hem
nog een kleine actie bij Reims, maar den algemeenen toestand
verbeteren kon dit nietzijn situatie was kortweg hopeloos.
Toen Schwarzenberg dan ook den 18 Maart met zijn marsch
naar Paris ernst maakte, kwam het bij Arcis-sur-Aube (N. van
Troyes) tot een slag met NAPOLÉON's troepen, welke slechts aan
vernietiging ontkwamen omdat de Keizer het gevecht tijdig afbrak
en de troepen konden vluchten. Nog was de Adelaar niet gevallen.
In zijn wanhoop wilde hij nu den strijd rekken door een soort
partijgangerskrijg in den rug der Verbonden legers, waarvoor hij
naar Vitry (ZO. van Chalons) trok. Merkwaardig genoeg had
Schwarzenberg nu van zijn Vorstelijke chefs in het Hoofdkwartier
vrijheid van beweging gekregen, en hij maakte daarvan gebruik
door het uitstekende besluit, om NAPOLÉON niet meer te volgen
naar Vitry, doch linea recta naar Paris te gaan. Alleen een korps
werd achter NAPOLÉON aangezonden. Hiermede was 's Keizers
rol uitgespeeld toen deze ook nog vernam dat de groepen Mar-
mont en Mortier bij Fère Champenoise waren verslagen, trok hij
op Paris terug.
In de hoofdstad had intusschen de verwarring haar toppunt be
reikt. De Regentschapsraad, welke NAPOLÉON daar had inge
steld ter leiding van 's landszaken, onder den hoogst onbekwamen
koning JOSEPH, trof steeds halve maatregelen. Wel had hij vol
gens NAPOLÉON's voorschriften de Keizerin en haar Zoon naar
914
