Dat is klare taalDe afrekening kwam in 1870/71, ging weer
teloor in 1914/18, werd in „Mein Kampf" weder als eisch gesteld
wordt thans (tijdelijk tot wanneer blauw blauw gelaten, maar
zal steeds om afdoening blijven vragen.
Den 20 April 1842 trad von Moltke, die kort tevoren tot majoor
was bevorderd, in het huwelijk met de 17-jarige Mary Burt, doch
ter van een in Holstein gevestigd Brit, John Burt, en stiefdochter
van von Moltke's jongste zuster Auguste. Het is wonderlijk om
na de vlammende, hartstochtelijke liefdesepisodes van een man
als Napoleon te lezen, hoe de correcte, stramme, beheerschte von
Moltke als veertiger aan zijn jongebruidje schrijft. Zoo luidt het
slot van een in 1842 geschreven brief
„Und nun gieb mir einen Kusz, so will ich das Schulmeistern
„sein lassen"
en inderdaad beschoolmeestert hij in dit epistel zijn aanstaande
vrouw op een wijze, welke zelfs voor onze vaderlandsche begrip
pen wat overdreven schijnt. Toch is hun ruim 26-jarig huwelijk
voorbeeldig geweest, al heeft het dan niet de heftige ups and
downs gekend, welke een Zuiderling als Napoleon wist te beleven.
Zijn vrouw stierf in 1868 hij overleefde haar nog 23 jaren.
1006
„De Rijn is, zooals Arndt kort en goed heeft gezegd Deutschlands
„Strom nicht Deutschlands Grenze.
„Gaat men uit van het historisch rechtsstandpunt, dan is alles, wat
„Frankrijk sinds de 13e eeuw aan zijn Oostelijke grens heeft gewonnen,
„van Duitschland geroofd zoo zijn alle Bourgondische en Lotharingsche
„landen ons oude, ons onrechtmatig ontnomen, eigendom, en hadden wij
„uit dien hoofde heel wat meer te vorderen dan door de bestaande taal
grens wordt aangeduid.
„Beziet men de zaak uit den nationalen gezichtshoek en stelt men de
„taal als de natuurlijke begrenzing der natiën, dan behoort de geheele
„Rijn met zijn ganschen rechter- en linkeroever aan ons want in het
„geheele stroomgebied van den Rijn wordt sedert 14 eeuwen Duitsch
„gesproken 1). Derhalve kan Frankrijk geen aanspraak doen gelden 'op
„den linker Rijnoever, maar zouden wij rechten op den Elsasz en Lo
tharingen kunnen aanvoeren.
„Gaat men ten slotte uit van het positieve rechtsstandpunt, zooals
„dat door de laatste verdragen is bepaald, dan heeft inderdaad Frankrijk
„hiermede zijn onrechtmatig bezit van den Elsasz en Lotharingen gewijd;
„doch deze verdragen sluiten Frankrijk uit van elke aanspraak op de
„overige deelen van den linker Rijnoever 2). Als Frankrijk nu evenwel
„die verdragen van 1814 en 1815 meer erkent, de eenige rechtstitels
„dus, waarop zijn oude Duitsche roof grondt, dan dienen ook wij ons
„te vereenigen in het vaste besluit, die verdragen nooit weder als grond
slag voor een nieuwen vrede te aanvaarden, doch het zwaard niet eer
„in de scheede te steken voor aleer wij ons volle recht hebben verkregen
„en Frankrijk zijn gansche schuld aan ons zal hebben betaald."
b Ook in de delta en aan de mondingen
2) Dit was de eisch van Thiers in 1840.
