deze ervaringen was het niet te verwonderen, dat de infanterie
riep om artillerie, welke bij haar werd ingedeeld, waarover de
infanterie-commandant dus volle zeggingskracht had, omdat men
verwachtte, dat deze ingedeelde artillerie in staat zou zijn a la
minute den gewenschten steun te verleenen. Zoo ontstonden de
„Begleitbatterien" en de „artillerie d'accompagnement immédiat".
Hoe begrijpelijk ook van de zijde der infanterie, uit artilleristisch-
tactisch oogpunt deed deze decentralisatie afbreuk aan het begin
sel van „inzet in massa". De divisie-commandant immers kon
door het afgeven van deze batterijen op het kritieke oogenblik niet
meer beschikken over de in zijn handen rustende „zweep", waar
mede hij den tegenstander kon striemen hij gaf een van de beide
middelen, waarover hij beschikte om het zwaartepunt te vormen,
gedeeltelijk uit handen. Bovendien werd deze ingedeelde artillerie
gedwongen tot een niet-efficient gebruik; zij moest zich mét de
infanterie verplaatsen, was dus veel in beweging en kon dus maar
weinig vuren. Deze methode voldeed niet. „Ondanks de doods
verachting waarvan kannoniers en stukrijders tal van malen
„malen blijk gaven, heeft de begeleidingsartillerie slechts zéér
„zelden aan de verwachtingen beantwoord. In de groote meerder-
„heid der gevallen was zij reeds buiten gevecht gesteld vóór zij
„zelf daadwerkelijk in het gevecht had kunnen ingrijpenwel
„verre van het moreel der eigen infanterie te verheffen, was het
„optreden der begeleidingsartillerie maar al te dikwijls oorzaak dat
„de eigen infanterie diep onder den indruk kwam van de ver
nietigende kracht van het vijandelijk vuur, dat de batterijen in
„enkele oogenblikken tot een jammerlijken chaos inéénschoot. In
„het werkzame vuurbereik van artillerie, mitrailleurs en geweren
„bleek de beweging van zulke groote, zichtbare en kwetsbare
„doelen als bespannen veldgeschut onmogelijk."
Toch moest de infanterie de beschikking krijgen over een vuur-
orgaan, waarmede zij zich tegen de niet door de artillerie vernietig
de of geneutraliseerde doelen te weer kon stellen een vuurorgaan
in eigen beheer, optredend in nauwe samenwerking en oogenblik-
kelijk in staat te vurende vechtwagen deed zijn intrede op het
slagveld en het vraagstuk van liet infanterie-geschut vond zijn
oorsprong.
De hiervoren opgesomde moeilijkheden, waarmede de samen
werking te kampen had alsmede het steeds in afstootend vermogen
toenemende gevechtsfront, ten gevolge van de voortdurende uit
breiding aan mitrailleurs en artillerie, alsmede de verzwaring van
den versterkingkundigen arbeid, deden de aanvoerders in den
Europeeschen Oorlog naar een anderen uitweg zoeken om de
samenwerking tusschen de beide wapens te regelen. Deze uitweg
meende men in 1916 gevonden te hebben in de vuurwals (Feuer-
walz, barrage roulant)
1026
