1182
geweest zijn. Ook van het Zuid-leger moesten afdeelingen worden afge
zonderd om eventueele invallen van Abessynen tegen te gaan. Zoo werd
o.a. Dolo door een sterke troepenmacht bezet.
De Abessynen boden geen krachtigen weerstand aan den opmarsch van
het N. Leger. Zij lieten zich niet verleiden tot gevechten in grooten stijl
en trokken langzaam terug voor de opdringende Italiaansche legerkorpsen.
Met geringe verliezen werden de eerste aanvalsdoelen door de Italianen
bereikt. Reeds den 5en October trok de It. voorhoede Adigrat binnen. Den
7en October werd Adoea bezet en den 15en viel Aksoem. Gedurende den
opmarsch werden de wegen achter de oprukkende troepen verbeterd en
nieuwe aangelegd. Na de bezetting van Adoea werden ter bespoediging
van de verbinding van deze stad met de Eritreaansche grens ook troepen
eenheden aan het wegwerken gezet en trof gnl. De Bono maatregelen voor
den verderen opmarsch naar Macallé, het 2e. aanvalsdoel. Deze opmarsch
geschiedde in langzamer tempo. Hoewel de Abessynen geen tegenstand
boden werd deze plaats eerst den 8en November bereikt. De snelheid van
den opmarsch was afhankelijk van de vorderingen van den wegenaanleg
in den rug der oprukkende troepen. Kon de wegenaanleg tot Adoea vrijwel
ongestoord plaats hebben, na Adoea moest dit behoorlijk worden beschermd
als gevolg van de herhaaldelijke raids in Sjire en Tembien van kleine
afdeelingen van Ras Imroe, Ras Seyoem en Ras Kassa, die na de bezetting
Adoea en Aksoem over de Tacazze waren teruggetrokken en thans, ziende,
dat de Italiaansche actie zich bepaalde tot de bezetting der steden en een
voorwaarts dringen langs den hoofdweg, hun kans schoon zagen, zich tot
de guerilla bepaalden en zich niet tot een openlijk gevecht in het groot
lieten verleiden. Evenmin Ras Moeloegeta, die langzaam terugweek naar
Sjelicot en Antalo, van waar uit hij het Italiaansche front met kleine troe-
pendeelen bestookte, terwijl de andere Rassen hunne aanvallen richtten
op de Italiaansche verbindingen en ze zelfs uitstrekten tot onder den rook
van Aksoem en Adoea. Herhaaldelijk trachtte Ras Imroe over de Setit door
te breken en hoewel hij overal werd teruggeslagen, hield hij de Italiaansche
troepen voortdurend bezig. Tusschen Macallé en Antalo kwam de It. op
marsch vrijwel tot staan.
In het Zuiden kan de Italiaansche actie aldus worden samengevat
Aanvalsdoel was hier de stelling van Sassabaneh en het Harrargebied.
De opmarsch geschiedde langs de Webi Sjebeli met een sterke flankdekking
in Dolo. Een eerste aanval op de vóórstelling bij Gorrahai had weinig re
sultaat. Eerst den 7en November kon Gorrahai worden bezet na een lucht
bombardement op den vorigen dag. Een poging om met een gemotoriseerde
colonne door te dringen tot Sassabaneh mislukte met verlies van eenige
gevechtswagens en gepantserde auto's. Voor een verderen opmarsch naar
Sassabaneh achtte gnl. Graziani het noodig eerst met Ras Desta af te rekenen,
die zijn linkerflank voortdurend bedreigde en hiervoor achtte hij de be
schikbare troepenmacht niet voldoende, omdat ook hier een belangrijk
gedeelte van de troepen moest worden afgezonderd voor wegenaanleg. Dus
kwam ook hier de voorwaartsche beweging tot staan.
Dit was niet naar den zin van den zoo voortvarenden Duce. Reeds kort
na de bezetting van Adoea en Aksoem zond hij zijn Chef van den Generalen
Staf, den maarschalk Badoglio naar Eritrea om den toestand op te nemen
en hem de noodige voorstellen voor een krachtig offensief te doen, welke
de vermeestering van de O. helft van Abessinië beoogde vóór het invallen
van den regentijd. Na afloop van deze inspectie en nadat hij Mussolini zijn
bevindingen had gerapporteerd, werd gnl. De Bono van zijn commando
ontheven en vervangen door maarschalk Badoglio. Den 29en November
aanvaardde deze het commando. Op zijn verzoek werden hem ca. 80.000 man
versterking uit het moederland toegezegd en tijdens de verscheping hiervan,
zond hij belangrijke eenheden van het Noord, leger over zee naar Moga
discio ter versterking van het Somali-leger. Gnl. Graziani concentreerde
