In de Kriegartzliche Gedenknummer der Münchener Medizi-
nische Wochenschrift van 3 Augustus 1934 schrijft Prof. Schreuder
dat er naar gestreefd moet worden de fragmenten zoo snel moge
lijk in ruststelling te brengen. Dit bestrijdt het best de ontste
kingsverschijnselen, verzacht de heftige pijnen en voorkomt zware
complicaties.
In den Oost-Aziatischen oorlog bestond de behandeling van deze
kaakverwondingen hierin, dat de stukgeschoten en versplinterde
deelen onmiddellijk werden verwijderd, waarna de resteerende
stompen werden verbonden door een aluminiumspalk, die in de
wonde bleef liggen totdat zich de genezing voltrokken had. Men
weet nu dat deze behandeling ondoelmatig is aangezien de ervaring
heeft geleerd dat de genezingstendenzen dezer fracturen zeer
groot zijn. Reeds in den Balkan-oorlog had bovenstaande behan
deling geen navolging meer. Men wist dat zoolang er nog been-
vormende elementen (levenskrachtig beenvlies) waren, die de ver
binding van de fragmenten onderhielden, men nog rekenen kon
op een beenige vereeniging der fractuurstukken. Dit is echter
alleen mogelijk als de fracturen zeer spoedig in ruststelling gezet
en gespalkt worden.
Waar is nu te velde het eerste geneeskundige station waar deze
spalken gelegd kunnen worden Onmiddellijk achter het front,
dus op de hulpverbandplaats, is een spalking van de tanden niet
door te voeren. Wij kunnen hier slechts de allernoodzakelijkste
geneeskundige hulp geven. Hier wordt het bloeden gestelpt, de
wond oppervlakkig verzorgd en de kaak gesteund. Voor het laat
ste dient in het algemeen het hoofdverband, maar in alle gevallen
komt men hiermee niet uit. De ervaringen van den wereldoorlog
hebben geleerd, dat reeds vlak achter het front, op de hulpver
bandplaats dus, de noodzakelijkheid zich kan doen gevoelen van
het aanbrengen eener bijzondere fixeering van de breukstukken
waardoor gevaarlijke toestanden, zooals stikkingsgevaar etc. voor
komen worden. Iets dergelijks kan b.v. optreden wanneer het
kingedeelte door een slag of val of door een van zijwaarts komen
den kogel, aan beide zijden afgerukt wordt, tusschen het linker
en rechterkaakfragment door, met de tong terugzinkt, en op deze
wijze kans bestaat op stikking. Het leven van den gewonde ver
keert dan tijdens het transport in doorloopend gevaar.
Het is daarom dringend noodzakelijk dat in dergelijke gevallen
tegelijk met het hoofdverband een noodextentieverband wordt
aangelegd. Men kan bijv. een stuk ijzerdraad, dat niet al te slap
is, lusvormig buigen en zóó aan het hoofdverband bevestigen dat
het lusvormig gebogen einde juist vóór de onderste tandenrij
komt en daar als fixatiepunt kan dienst doen. Met een ligatuur
aan de tanden wordt dan het middelste fractuurstuk vastgemaakt
aan dit punt.
24
