„geregeld". (Vooral deze laatste bepaling heeft bij den recalcitran-
ten generaal Von Steinmetz heftig verzet uitgelokt).
Franschen.
Het is niet aan twijfel onderhevig, dat NAPOLEON III om
uit zijn politieke binnenlandsche moeilijkheden te komen, de
behoefte had aan eenig krijgssucces. Echter wilde hij wel de
„quelques galantes batailles" waarvan de due De Gramont sprak,
om daarna vrede met Pruisen te sluiten en als dank het Rijnland
te aanvaarden, maar zeker niet den beslissenden oorlog, welke
nu zijn deel werd. Hij zag daarbij over 't hoofd, dat men wel
een oorlog kan uitlokken en voor de eigen weermacht een be
perkt en weinig agressief doel stellen, maar dat men 'svijands
opvatting van de voor het conflict meest gewenschte oplossing
niet in de hand heeft.
Het Fransche leger werd gegroepeerd in 3 legers
Armé d'Alsace (om Strasbourg)1 en 7 C.A.
Armee de la Moselle (om Metz), 2, 3, 4 en 5 C.A.
Armée de Chalons, Garde en 6 C.A.
Alle korpsen stonden rechtstreeks onder den Keizerwel
had ieder leger ook nog een commandant (armée d'Alsace
Mac Mahon, armée de la Moselle: Bazaine), doch deze com
mandanten behielden gelijktijdig het bevel over hun eigen korps
(resp. 1 en 3 C.A.) zoodat hun positie tweeslachtig was, en geen
organiek legercommando was gevormd.
Waarom men als kernpunten voor den strategischen opmarsch
Strasbourg en Metz had gekozen, welke 150 km van elkander
zijn verwijderd, is niet te verklaren. Zij het dan, dat deze plaatsen
vestingen waren, en groote uitrustingsmagazijnen herbergden.
Maar waar bij het voorgenomen offensief de beide legers moesten
samenwerken, waartoe het Moezelleger naar Strasbourg zou mar-
cheeren (7 dagen), eischte deze concentratie al van huis uit een
week vertraging. De plaatsing van het derde leger in Chalóns,
op 150 km achter Metz, is nog onbegrijpelijker.
's Keizer NAPOLEON's aanvalsplan was nu, om bij Maxau
(de tegenwoordige Rijnhaven van Karlsruhe) den Rijn te over
schrijden aldus vermijdde hij na rivieroverschrijding de moeilijke
defilé's van het Schwarzwald en trok midden tusschen de op 30
km uiteengelegen vestingen Germersheim en Rastatt door. Daarna
zouden de Zuidduitsche staten tot medewerking met Frankrijk
worden gedwongen, en was de sterkteverhouding der tegenstan
ders ten gunste van Frankrijk gekeerd. Uitvoerbaar was het plan
wel, echter onder voorwaarde dat men den vijand in snelheid
van concentratie vóór was. Was dit niet het geval, en dat had
men dienen te weten, dan was het geheele plan een luchtkasteel
zonder eenige lijn van realiteit.
359
