nomen ten opzichte van dienstplichtigen dan tegenover de vrij
willig dienende militairen.
Deze zaak is echter niet, zooals men vaak heeft willen doen
voorkomen, de confessie der juridische noodzaak van de inname
van een ander, gemitigeerder standpunt ten aanzien der dienst
plichtigen in vergelijking tot de actief dienende militairen ge
weest, maar heeft o.i. zijn oorzaak gevonden in de omstandigheid,,
dat het voorschrift voor de dienstplichtigen dateert van 1926,
terwijl het principe om een herverbintenis te weigeren, indien
een militair zich niet aan de bewerking onderwerpt, eerst in
1929 in de voorschriften is verwerkt, terwijl voorts een dergelijke
maatregel t.a.v. dienstplichtigen niet mogelijk en derhalve aan
een imperatief voorschrijven al heel bezwaarlijk eenige sanctie
zou zijn te verbinden.
Hoe het ook zij, men kwam destijds na lange en grondige over
weging van de zaak tot de slotsom, dat van den maatregel om
straffen toe te passen op dienstplichtigen, die weigerden zich te
onderwerpen aan de (re-) vaccinatie tegen pokken, typhus, cho
lera enz. al heel weinig resultaat zou zijn te verwachten, nog
daargelaten of een dergelijke bestraffing wel mogelijk zou zijn;
een standpunt dus ongeveer gelijk aan het Nederlandsche. Het
gevolg van een en ander is dan ook geweest, dat de desbetreffende
bepalingen in dien zin werden gewijzigd, dat ook t.a.v. de
(re-) vaccinatie tegen pokken de dienstplichtigen evenals zulks
met de injectie tegen typhus het geval was, in de gelegenheid
gesteld zouden worden, zich aan dien maatregel te onderwerpen.
Hiermee was dus elke daadwerkelijke dwang komen te vervallen.
Wel heeft men, teneinde te voorkomen dat naar aanleiding van
het voorgaande in de toekomst het aantal weigeraars in ernstige
mate zou toenemen, het voorstel gedaan dengenen, die zich niet
wilden laten vaccineeren, verloven te weigeren teneinde hen zoo
min mogelijk bloot te stellen aan kans op infectie. Dit voorstel
heeft echter in de oogen der beslissende partij geen genade
kunnen vinden, vermits het, indien in beginsel het element dwang
werd weggenomen, van te ingrijpenden aard was. Thans is de
toestand dus zoo, dat de vaccinatie en revaccinatie tegen pokken,
cholera, typhus, enz. voor het dienstplicht- en reservepersoneel
in vredestijd niet verplichtend gesteld is. Na de wijziging der
desbetreffende bepalingen in den geest, zooals hierboven om
schreven, is het aantal weigeraars echter niet in die mate toe
genomen, ais men dat algemeen verwacht en gevreesd had.
Bij mobilisatie is algemeene revaccinatie zoowel van het be
roepsleger als van het dienstplicht- en reservepersoneel verplicht
gesteld met dien verstande echter dat voor wat betreft het be
roepsleger de Inspecteur van den Militair Geneeskundigen Dienst
uitmaakt of in verband met het tijdstip van de afkondiging der
404
