414
op welke wijze de richtingen op de vuurleidingsplanchetten moeten
worden geconstrueerd
4e. het aangeven van in de zone der batterijen gelegen „Stations de
déclinaison" voor het controleeren van de magnetische instrumenten
der batterijende benoodigde gegevens worden als aanhangsel op het
coördinatenregister verstrekt.
De benoodigde kaarten, schema's, registers enz. werden bij de reproductie
bedrijven gedrukt en daarna verzonden aan de „Groupes de Canevas de
tir", die ze sectorsgewijze in pochettes aan de batterijofficieren distri
bueerden.
Waren, zooals uit het vorengaande blijkt, de „Groupes de Canevas de
tir" dus opgericht met het uitsluitende doel om de artillerie van de benoo
digde gegevens te voorzien, deze begrensde taak moest weldra plaats maken
voor een opdracht van veel wijdere strekking. Als een gevolg van de opeen-
hooping van troepen op een betrekkelijk ondiepe strook werd het voor
de staven onmogelijk om op de beschikbare stafkaarten op kleine schaal
(1 80.000) alle gegevens te verwerken. Voor de infanterie gaven die kaarten
niet genoeg details om de samenwerking van haar defensieve organisaties
te waarborgen en offensieve operaties voor te bereiden met de nauwkeurig
heid, welke de stellingoorlog eischte. Allen voelden behoefte aan een kaart,
die op juiste wijze aangaf wat de vijandelijke linies verborgen hielden.
De vraag naar zulke kaarten werd zoo dringend, dat eindelijk besloten
werd om de „Groupes de Canevas de tir" te belasten met de samenstelling
van een „plan directeur" d.i. een kaart op groote schaal van het geheele
front, voorzien van alle details zoowel wat betreft de eigen als de vijan
delijke posities een ontzaglijk werk als men in aanmerking neemt de
uitgestrektheid van het front 800 km) waarvan over het algemeen geen
kaarten op groote schaal bestonden, de snelheid waarmede de opneming
moest gebeuren, de veranderingen waarvan het front voortdurend bloot
stond en bovenal de onmogelijkheid om de gewone opnemingsmethoden
te volgen. Om zoo'n werk uit te voeren had men aanzienlijke personeele
en materiëele hulpmiddelen noodig, die dan ook op ruime schaal door de
„Service Géographique" werden verstrekt. Doch bovenal was het nood
zakelijk om een nieuwe opnemingsmethode te scheppen, daar de gewone
werkwijze veel te langzaam ging en bovendien niet kon worden toegepast
in het door den vijand geoccupeerde gebied. De oplossing van dat vraagstuk
zou onmogelijk zijn geweest zander hulp van de luchtfotografie aan
haar was het te danken dat de vijandelijke zone systematisch kon worden
afgezocht en kartografische gegevens werden ontvangen, welke de topografen
op het terrein onmogelijk konden bemachtigen.
Het volgende probleem, dat zich voordeed was de constructie van de
topografische basis der kaarten. Er bestond reeds een gering aantal opnamen
op groote schaal (1 10.000) van de omgeving van groote garnizoensplaatsen
of van gebieden van speciaal militair belang. Voor die streken kon men
volstaan met die opnamen samen te voegen volgens de voor het „Canevas
de tir" aangenomen projectie en ze aan te vullen met behulp van luchtfoto's..
Voor de andere gebieden werde|n de verzamelplans van het Kadaster
benut deze plans bevatten echter noch een terreinvoorstelling, noch een
hoogte-aanduidingvoorts waren een groot deel niet beschikbaar daar ze
bewaard werden in gemeenten, die door den vijand waren bezet. Een
gelukkige omstandigheid was echter, dat voor het samenstellen van de
stafkaarten indertijd copieën van de kadastrale plaats aan het Departement
van Oorlog waren afgestaan bijna al die kostbare documenten werden in
de archieven van den „Service Géographique" teruggevonden. Verder werd
gebruik gemaakt van de spoorweg-, kanaal-, bosch- en gemeentekaarten
benevens de kaarten van mijnconcessies. De aldus verkregen meetkundige
kaart werd verbeterd en gecompleteerd met behulp van luchtfoto's. De
terreinvormen werden aangegeven met tranches, overgenomen van de
