gewisseld over het leggen van garnizoenen in Wana en andere
plaatsen in Waziristan, alsmede die, welke voorafging aan de
Tairah expeditie van 1897-98. Zoo kon het gebeuren, dat het
lig Hdkw. het doel van dezen veldtocht in een eind September
1897 verschenen nota beschreef met de bewoordingen „It is belie
ved that this object (tuchtiging van de stammen) can best b
attained by the invasion of Tirah, the summer home of the Atridi s
and Oraksais, which has never before been entered by a British
force", terwijl het nog op 4 October nadat het °Perat^Pla"
reeds lang was gemaakt in de instructie voor gnl. Lockart
heette„The Governor-General in Council is not at present m
a position to define the objects which should be aimed at m t
construction of future relations". Nadat de troepen reedop 18
October den marsch waren inSegaan, beshste L°nden op den 29en
dav dat blijvende bezetting van Tairah met m de bedoeling lag
Kan het dan nog een wonder heeten, dat het operatieplan achter
veel critiek heeft uitgelokt
Een geluk is het voor de bevelhebbers steeds geweest, dat de
hoogste° politieke macht na het inzetten van de operatien immer
in hun handen lag; waren zij hierdoor eenerzijds verschoond
van de ervaringen, welke wij tot onze schade hebben opgedaan
met het instituut van de Regeerings-Commissarissen, anderzijds
bleven zij als regel dermate gebonden, dat de operation er ikwe
onder leden. Zoo moesten deze meermalen op aanwijzing van Sim a
worden gestaakt om den stammen gelegenheid te Seven, dich te
onderwerpen, ongetwijfeld een fout, daar men, wanneer de krijgs
handelingen eenmaal zijn ingezet, met opstandelingen met meer
moet onderhandelen, doch hun zijn wil dient op te leggen. Het
gehoopte doel werd dan ook nimmer bereikt integendeel,
pauzes hadden vrijwel steeds het tegenovergestelde effect.
Een rijkelijk toegepast middel was het uitvaardigen van pro
clamaties, zoowel voor als tijdens de krijgsverrichtingen. Als regel
werd daarin meer beloofd dan later kon worden verwezenlijkt
men denke aan de toezegging, dat naar Tsjitral geen weg zou
worden aangelegd. Veelal was het eenige gevoig dat de bevel
hebber een onhebbelijk antwoord ontving zoo kreeg bijv. gnL
Lockhart toen hij kort voor het aanvaarden van den terugmarsch
i Ss er opwees, dat hij hun het leven in den naderenden
winter onmogelijk kon maken, ten bescheid, dat in de eerste
plaats hij zelf door het jaargetijde gedwongen zou worden h
land te verlaten en dat hij overigens, indien hij de Atrid s
wenschte te onderwerpen, hen maar in de bergen moest komen
zoeken
Wat betreft de uitvoering van de operaties het volgende. In
de eerste plaats valt het op, dat er over het algemeen vrij veel
tijd verliep, tusschen het tijdstip waarop tot het zenden eener
j 775
