comfort als van veiligheid onvoldoende ruimte "bood voor legering
van de geheele troepenmacht, hetgeen dan mede tot splitsing
leidde. Hoewel tijdens de periode, waarin de vijand nog in hoofd
zaak aanviel met het zwaard in de hand, wel eens zwaar werd
gezondigd tegen de regels voor de bivakbeveiliging, is het aantal
gevallen, waarin zulks geschiedde, gering, indien men den dertig
tot veertigjarigen duur dier periode in aanmerking neemt. In
hoofdzaak zijn de in de betrekkelijke gevallen gemaakte fouten
terug te brengen tot algemeene onachtzaamheid door te groot
vertrouwen in de uiterlijk goede gezindheid van de bevolking
(overval van het kamp te Wana in 1894) dan wel het legeren van
de non-combattanten of de hulptroepen op de vleugels instede
van in het midden van het bivak (overval op Palosin Camp in
de Tankzamvallei in 1860). In de vermelde gevallen lokte de
zorgeloosheid een nog voor het aanbreken van den dag uitge-
voerden aanval uit van eenige duizenden verzetslieden, die de
bivaks tijdens het nachtelijk duister geheel onopgemerkt tot op
enkele honderden meters waren genaderd, hetgeen mede een
bewijs is, dat de vijand het optreden bij nacht, althans in bekend
terrein, niet in die mate schuwt, als enkele schrijvers meenen te
mogen aannemen.
Bleek de afstand van enkele honderden meters, waarop de
beveiligende afdeelingen, piquets genaamd, zich van het bivak
bevonden i.v.m. het terrein reeds onvoldoende, in sterkere mate
werd zulks het geval toen het gebruik van vuurwapenen door
de tegenpartij hand over hand toenam en het zoo geliefde
„sniping" bij haar in zwang kwam. Men ging er toe over, naast
de directe beveiliging door verdediging van een, als regel uit de
overal in groote hoeveelheden aan te treffen steenen opgebouwde
rondgaande hindernis, een indirecte beveiliging toe te passen door
de piquets vooruit te schuiven naar op 1500 a 2000 m van de
bivaks gelegen beheerschende punten, zulks niet alleen om den
vijand hiervan het gebruik te ontzeggen, doch mede omdat de
tegenpartij immer grooten tegenzin betoonde tegen het uitvoeren
van eenigerlei actie indien dergelijke punten in Engelsche handen
waren. De bezettingen van de piquets, welke rondom ter zelf
standige verdediging werden ingericht en gedekt waren tegen
uit het bivak afgegeven vuur, werden, evenals de legerende
troepen, van elkanders plaatsen op de hoogte gesteld en bezaten
seingemeenschap, zoowel onderling als met het bivak. Doordat
de beheerschende punten als regel aanvankelijk alle door den
vijand waren bezet, leidde dit systeem, hetwelk in uitvoering
overeenkomt met de bij de vernieling van dorpen gebezigde
beveiligingsmethode, tot een dagelijkschen strijd om terrein-
voorwerpen. Het beschreven systeem eischte veel troepen, niet
alleen doordat de voor de bezetting van de beheerschende punten
881
