wapen vormen, de infanterie (gemotoriseerd en gedeeltelijk zelfs
Gemechaniseerdzou daaraan als hulpwapen worden toegevoegd.
Deze tactische ontwikkeling van het vechtwagen-vraagstuk
werd vooral in Engeland onder invloed van mechamsatie-enthu-
siasten als Fuller en Liddell Hart gepropageerd, hetgeen o.m.
ook tot uiting kwam in de producten van de nationale vecht-
wagenindustrie waarbij gestreefd werd naar het verkrijgen van
steeds grootere snelheden.
In Frankrijk, waar men over een groot aantal vechtwagens
beschikte van het type dat tijdens en kort na den oorlog was
en werd aangeschaft, werden de tactische opvattingen beïnvloed
door het aanwezige materieel. Men trachtte in Frankrijk zoo lang
mogelijk vast te houden aan de oorspronkelijke taak het ver-
hoogen van de aanvalskracht van de infanterie daarbij een
ernstig beroep doende op de artillerie om den gezamenlijken
aanval infanterie-vechtwagens te steunen en op deze wijze de
uitwerking van het afweergeschut te verminderen.
Toen ook de nieuwe Fransche vechtwagens van nationaal fabri-
caat een grootere gemiddelde snelheid in het terrein kregen dan
die van het oude type, liet men het oude aanvalssysteem met
geheel los, doch trachtte het vermogen van de moderne vecht
wagens zoo goed mogelijk aan dit grondsysteem aan te passen.
Uit het voorgaande blijkt, dat hoewel in Engeland en in
Frankrijk was vastgehouden aan onmiddellijke samenwerking van
vechtwagens met infanterie, de uiteindelijke resultaten v.w.b. de
toe te passen vechtwagentactiek zeer sterk uiteenloopend, ]a zelfs
als uitersten moeten worden beschouwd.
Kan men t.a.v. de Engelsche opvatting, gebaseerd op snelheid,
lichte pantsering en verrassende aanvalswijze m zekeren zin
spreken van een overstag gaan, de Fransche opvatting, gebaseerd
op zware pantsering en langzame methodische aanvalswijze heeft
daarentegen een zeer conservatieven ondergrond.
Zooals gewoonlijk ligt de juiste oplossing van het vraagstuk
in het midden. Vaststaat dat de vechtwagen thans met meer moet
worden beschouwd te zijn, een in het terrein verplaatsbaar ge
maakt gepantserd schietwapen van de infanterie, doch een nieuw
wapen dat een afzonderlijke gevechtstaak heeft te vervullen.
Intusschen hebben nieuwe ideeën baan gebroken, waar oe
Duitschland, dat de ontwikkeling van het vechtwagenvraagstuk
als toeschouwer" heeft meegemaakt en op grond van de toen
gevormde ideeën in 1935 tot invoering van het pantserwapen over-
ging in zekere mate de promotor is geweest. In het kort komt
dit Idierop neer, dat men zich niet meer dient af te vragen „op
welke wijze kunnen de vechtwagens de infanterie rechtstreeks
steunen" doch „op welke wijze kunnen vechtwagens in het kader
van den infanterieaanval worden^ aangezet, opdat de infanterie
daarvan de vruchten kan plukken
138
