Den 13en Augustus tegen den avond verschenen 2 Engelsche
oorlogsschepen voor de kust van Delwar den volgenden mor
gen begon de landing, tijdens welke 15 Britten werden gedood.
Onder het zware vuur van de oorlogsschepen weken Rais Aü's
mannen terug en begonnen de Engelschen aan de vernieling der
tuinen, welke arbeid 2 etmalen vergde Door een misverstand
vuurden de Engelsche schepen ten slotte nog eenigen tijd op
hun eigen menschen, van wie zij er 100 doodden. Na de vernieling
van den aanplant trokken de schepen met de troepen weder af
naar Boesjair.
Zooals verwacht kon worden had deze ongelukkige strafexpe
ditie een geheel tegengestelde uitwerking dan verwacht werd.
De eerste die persoonlijk wraak wilde nemen voor de vernieling
van zijn bezittingen was Rais Ali. In de laatste dagen van Augus
tus bestormde hij met een 100-tal van zijn volgelingen Boesjair
en sneuvelde hij.
Sykes geeft dan in zijn boek (blz. 112 e.v.) eene pakkende
beschrijving van een scene in de Moskee van Sjiras, die beter
dan welk betoog ook de verbitterde stemming weergeeft.
Als men dan ziet hoe Engeland tot op den huidigen dag uit
Iran wordt teruggedrongen dan dient men tot goed begrip van
dergelijke terugslagen voorvallen als wij hiervoren verhaalden
in de herinnering terug te roepen.
Nu door den dood van Rais Ali en onder den indruk van de
Britsche strafexpeditie naar Delwar de strijdlust der Tangistani-
stammen versterkt scheen, besloot Waszmusz om nogmaals een
aanval op Boesjair te ondernemen. In den nacht van 9/10 Sept.
'15 gingen Sjaich Hoesein's mannen tegen de Britsche verster
kingen voorwaarts. De Engelschen hadden echter reeds bericht ge
kregen van den voorgenomen aanval, en besloten aan deze activi
teit eens en voor al een einde te maken. Daartoe hadden zij een
afdeeling Br. Indische cavalerie in het voorterrein uitgeschoven
en verdekt opgesteld, die, als de Perzen zich eenmaal zouden
hebben vastgebeten, hen in den rug zou vallen en vernietigen.
De aanval der Tangistani verliep zooals verwacht kon worden
de zeer onvoldoend gewapende mannen gingen met meer lawaai
dan onweerstaanbare kracht voorwaartsde Engelschen heten
hen naderen en kwamen toen uit hun loopgraven te voorschijn
voor een frontalen tegenstoot met de bajonet. Hoesein's mannen
wachtten deze niet af en gingen als één man op de vlucht. Nu
zou de cavalerie het werk tot zijn bloedig einde moeten brengen
doch dat mislukte. Om de een of andere reden was de Britsche
cavalerie niet tijdig onderricht omtrent het verloop van het
gevecht en was zij afgezeten en in rust op de haar aangewezen
plaats, toen plotseling Sjaich Hoesein's krijgers, in wilde vlucht
voor de Engelsche infanterie, op hen stootten. Hoesein zag zijn
kans en nog voor de cavalerie kon opzitten en zich verweren,
223
