blijvende bezetting zou overgaan. De militairen waren er sterk
voor, doch als zoo vaak werden hun handen gebonden door
den eisch, dat legeruitbreiding daarvan niet het gevolg mocht
zijn. Daarnaast bestonden er nog meeningsverschillen over de
standplaatsen van de hulpkorpsen wenschte een political officer
zich een standplaats, welke uit militair oogpunt wel zeer slecht
was gekozen, dan had men zich daar slechts bij neer te leggen
de hulptroepen stonden immers onder de bestuursambtenaren
Een typeerend voorbeeld daarvan was de verplaatsing in 1896
van den bestuurspost Miransjah in N. Waziristan naar het destijds
nog vrijwel onbereikbare Datta Khel. Een aanslag daarop liet
niet lang op zich wachten en vormde de inleiding tot de opstanden
in 1897, welke in dit tijdschrift reeds vrij uitvoerig werden be
handeld. Ook hebben wij elders reeds weergegeven, dat gnl.
Lockhart bij de bedwinging van de belangrijkste dier opstanden,
(die in Tairah) geen vast omlijnde opdracht medekreeg om de
eenvoudige reden, dat noch de regeering te Simla, noch het
opperbestuur te Londen tot een besluit had kunnen komen
omtrent het te bereiken politieke doel. Nadat de Britsch-Indische
legercommandant had geadviseerd tot blijvende bezetting van
Tairah en den Khaiberpas, en de Onderkoning tot een tegen
overgestelde conclusie was gekomen, schonk eindelijk de Secre
tary of State for India, Lord George Hamilton, in Januari 1898
klaren wijn. Terwijl ruim 10.000 man geregelde troepen langs
de administratieve grens verspreid lagen in „miserable caricatures
of forts from which, in many cases, they were too weak to sally
forth", deelde deze staatsman mede, dat de politiek in den ver
volge zou worden bepaald door de volgende richtlijnen.
„No new responsibility was to be undertaken unless absolutely
required for the protection of the Indian border.
„Any unnecessary interference with the tribes should be avoided".
Hoewel deze politiek minder afwijzend stond tegenover inmen
ging dan die, welke het „Punjab Government" in 1849 had
verkondigd, beteekende zij t.o.v. hetgeen sedert in de practijk
was geschied een groote stap achterwaartsniet ten onrechte
wordt zij vaak aangeduid als de „stand still policy".
Merkwaardig is, dat de Foreign Secretary korten tijd daarna
openlijk getuigde van zijn afwijkend inzichthij stelde voor
Waziristan voor
1. oprichting van bestuursposten nabij de Afghaansche grens
2. den political officers de vrije hand geven in het versterken
van den Britschen invloed en het ten uitvoer doen leggen
van tijdens besprekingen met de hoofden („jirga's") genomen
beslissingen
3. de bevolking verplichten tot het verrichten van verschillende
diensten
330
