hij treuzelde en wachtte tot midden Juni, op welk tijdstip de
stadsbevolking gemeene zaak zou maken met de aanvallers en
tegen de vreemde indringers zou optreden. Dit voor 17 Juni
voorgenomen plan werd echter aan generaal Sykes verraden,
die om het in de war te sturen op lo Juni een uitval deed
naar het Zuiden en met zijn geschut en mitrailleurs een ware
slachting aanrichtte onder Soulet's mannen. Wel brak nu in de stad
ook het oproer uit, maar door gebrek aan leiding werd er wel veel
geschoten en geplunderd, doch Sykes behield met zijn troepen
alle sleutelpunten. Deze opeenvolgende tegenslagen waren voor
Souiet reeds voldoende om den moed te laten zakkenen alle
vertoogen van Nasir konden hem niet tot daden brengen.
Sykes had nu weer wat lucht gekregen en maakte daarvan
gebruik om met Serdar Isjtisjan, Soulet's oudsten broeder, te
gaan onderhandelenen hij beloofde hem te benoemen tot stam
hoofd der Kasjgai's ter vervanging van Souiet ed Doule. Serdar
nam dit voorstel aan en verried daarmede zijn land. Er was nu
verdeeldheid gebracht en de Engelschen waren uit een vrijwel
hopelooze situatie ontsnapt. Meer en meer groepen van Soulet's
macht liepen over naar het nieuwe stamhoofd, en toen Souiet
het gevaar bemerkte en eindelijk besloot tot actie was het al te
laat. Een aanval op de stad mislukte Nasir gaf er de brui aan
en ging mokkend naar Kazeroen terug, zoodat Souiet met 800
man alleen achterbleef. Hij trok nu ook weg naar het Zuiden,
vervolgd door Kwamam's Khamseh-krijgers in Augustus 1918
was de actie hier vrijwel doodgeloopen. Nog eenmaal in October
wist Souiet met 1500 man een terugkeer te wagen, maar de door
Britsche troepen gesteunde Khamseh's konden het gevaar afwen
den. Het einde van dezen broederstrijd geeft Christopher Sykes
op blz. 212 e.v. van zijn boek zeer goed weer
314
„They were outmanoeuvred, and presently they saw that they had
„lost the day.
„But in this last battle the despairing rage of the tribesmen made
„them careless of life so long as the victory of the English should
„be expensive. Several times they were offered the chance of surrender.
„But again and again, with Saulat at their head, brandishing a scimitar,
„they charged the superior arms of their enemies. At last Saulat fled
„in despair, the rest disappeared. But the victors were left with a
„sense of remorse, for in this last fight they had seen, as they had
„never seen before, the indignation of Persia at her degradation.
„The people of Shiraz hastened to congratulate the victors, and
„in the tea-houses they sang this ballad which was immediately
„composed on the subject of the ruined Saulat ud Dawla
„Thou knowest not how drunk Thou art, brother dear
„Vainly art Thou fighting with these and those, brother dear
„Thou thinkest Thou art capable and clever, brother dear
„Thou art useless and empty-headed, brother dear
„Thy friends have loaded up their baggage and started off
„Thou art left at stage, helpless and lame, brother dear.
„Thou hast no pity for the poor in thy heart
