Is het luchttransport gecontra-indiceerd dan zal men moeten
trachten om de ernstige patiënten op een andere wijze te eva-
cueeren of ter plaatse hulp te verleenen. Voor het bieden van
hulp aan onvervoerbaren behoort men een speciaal daartoe in
gericht vliegtuig te hebben. Reeds in een vorige verhandeling
werd de aërochir van de medici Tïlmant en Foveau de Courmelles
genoemdde inrichting is ongeveer dezelfde als van de chirur
gische auto van den Militair Geneeskundigen Dienst van het
Kon. N.-I. Leger.
Urgente hulp tijdens het vervoer door de lucht.
Verschillende verschijnselen, die een directe behandeling noodig
maken, kunnen vrij plotseling gedurende een vlucht optreden.
In dit opzicht verdienen de collaps en het braken speciale aandacht.
1. Collaps en braken.
Één van de alleronaangenaamste en moeilijkst te behandelen
symptomen is de collaps. In de literatuur wordt opgegeven dat
bij vliegen op vrij groote hoogte reeds spoedig tijdens deze com
plicatie hartstilstand kan optreden. Het is dus zaak in de eerste
plaats snel na te gaan welke oorzaak de collaps ten gevolge heeft
gehad (hart- en vaataandoeningenbloedingenhersenaandoe-
ningen nervositas longziekten).
Naast de behandeling zooals in de leerboeken aangegeven, moet,
indien nog geen zuurstof werd gegeven, dit dadelijk worden
gedaan. In verband met de kans op braken, mag men geen gelaat
stuk gebruiken, maar neemt een glazen pijpje, waardoor de zuurstof
tegen het gezicht van den patiënt wordt geblazen. Men kan nu
ook beter de verschillende veranderingen aan den patiënt obser-
veeren (graad van cyanose; terugkeer van de normale ademhaling;
of de tong niet naar achteren is geschotenenz.) en tevens krijgt
de patiënt geen zuivere zuurstof te ademen, maar zuurstof iets
vermengd met lucht (koolzuur)
Nu is het toepassen van kunstmatige ademhaling in een ambu
lancevliegtuig volgens de methode van Sylvester niet mogelijk,
zoodat men is aangewezen op de manier zooals aangegeven door
Howard. Daarbij ligt de zieke plat op den rug met het gelaat
opzij, terwijl de dokter naast hem staat ongeveer ter hoogte van
de thorax. De arts plaatst de handen op de borstkas, zoodanig
dat de duimen naar elkaar wijzen ter hoogte van het borstbeen
aanhangsel en de vingers langs de tusschenribsruimten, opdat men
dan een stevig houvast heeft. Daarna drukt de dokter de handen
met alle kracht op de borstkas, die tegen de vaste onderlaag (de
brancard) wordt samengedrukt. Deze compressie moet ongeveer
2 seconden duren, waarna de elasticiteit van de thorax voor de
inademing zorgt. Men mag de compressies hoogstens 15 maal per
minuut herhalen.
678
