werd Hoesein gebombardeerd tot Koning van den Hedzjas: feesten,
geschenken van de Geallieerden, Koninklijke telegrammen,
kortom, voor geallieerd Europa was Hoesein Arabië En
derhalve sloeg het Hoesein in den bol en riep hij zich zelf einde
1916 uit tot „Koning der Arabieren" waarmede hij zich den
doodsvijand van Ibn Saoed en van Imam Jahja van Jemen
maakte.
Waarom zou Hoesein ook niet Kalief der Moehammedanen
worden Want niets was het Arabische Bureau in Caïro te dwaas:
Hoesein, die zelfs in den Hedzjas niet werd erkend, zou het
geestelijke hoofd moeten worden over 250 millioen Moehamme
danen
Na den dood van Shakespear was „Indië" wat achterop geraakt
bij „Caïro" maar toen de Hoesein-cultus van London spaak ging
loopen besloot Indië om zelfstandig te handelen en zond het zijn
uitstekendsten agent, H. Stuart Joh B. Philby, den tegenwoor-
digen particulieren adviseur van Ibn Saoed, als vertegenwoor
diger naar Riad. Tijdens den wereldoorlog was Ibn Saoed neutraal
gebleven en had hij aan Sir Percy Cox beloofd om den Hedzjas
niet aan te vallen. Hij gebruikte deze 4 jaren om zijn landsbestuur
te bevestigen. En terwijl in de omliggende Arabische landen door
stroomen Engelsch, Fransch en Duitsch goud nationaliteitsgevoel
en moraal te grabbel gingen, verzamelde Ibn Saoed zijn volk
vast om zich heen en vormde hij zijn bestuursorganen. Hij bleef
neutraal en trouw aan zijn aan Engeland gedane beloften maar
hij bereidde zich tevens voor op de eindzege in Arabië.
Toen de wereldoorlog ten einde was gekomen en President
Wilson zijn nationale idealen had uitgesproken, was ook in de
Arabische landen de nationaliteitsgedachte levendig geworden. In
plaats van de pan-Arabische gedachte kwam de Nationaliteits-
wensch van verschillende Arabische groepen Syrië, Palestina
en vele andere. Waar de Europeesche kaart op de zonderlingste
wijze werd herteekend en tal van nieuwe staten werden geschapen
(Finland, Estland, Letland, Littauen, Polen, Tsjechoslowakije,
Oostenrijk, Hongarije, Joegoslavië), daar dreigde ook in Arabië
de „nieuwe-staten-koorts" hare intrede te doen. Op de Wereld
vredescongressen rondom Paris werd door de schepping van tal
van mandaten Syrië, Mesopotamië, Palestina en Transjordanië,
op effectieve wijze elke toekomstige pan-Arabische gedachte om
zeep gebracht, en tevens de kiem gelegd voor de hevige onrust,
van welke het einde nog niet te zien is.
821
Philby maakt 'hier een smakelijk verhaal van(Philby, a.v. blz.
259 e.v.)
„Ibn Saoed's hevige protesten tegenover de Britsche missie in Arabië,
„over het falen van de autoriteiten in Egypte om Hoesein in toom
„te houden, gingen te loor te midden van de dankkoren, welke het
„einde van den oorlog verkondden. De Britsche missie verliet Arabië,
„dat nadien slechts van nietigen omvang scheen naast de tallooze