bloed der helden van Adoea moest worden verzoend, zou met
de verovering van dit rijk het Italiaansche koloniale gebied in
Oost-Afrika tot een groot en massief geheel vereenigd worden
en zou Italië in de Roode Zee, op den weg naar Indië, een machts
factor vormen, welke zijn positie als Middellandsche Zee-mogend-
heid, vooral tegenover Engeland, zeer belangrijk zou versterken.
Was alzoo in beginsel besloten tot de verovering van Abessynië,
(het boek van DE BONO laat hierover geen twijfel, al spreekt
het bij voorkeur over een „verdedigingsoorlog"), het kwam er
nu voor Italië maar op aan, in de eerste plaats een gunstig tijdstip
te benutten en in de tweede plaats (terwille van den schoonen
schijn) op dat tijdstip over een deugdelijken casus belli te kunnen
beschikken.
Voor het laatste zorgde de bekende botsing bij Oeal Oeal, op
den 5den December 1934. Deze plaats ligt in het landschap Ogaden,
nabij de grens, en werd door beide partijen als eigen gebied
beschouwd. Gezien het feit, dat de twistappel 125 km noord van
de vroeger als grens aangenomen rechte lijn is gelegen, ligt het
voor de hand, dat Abessynië hierop de meeste rechten had.
Bij dit treffen sloeg een Italiaansche troepenmacht een bende
van enkele duizenden Abessyniërs uit elkaar, waarbij 200 dooden
vielen. Volgens het op 2 Augustus 1928 tusschen beide landen
gesloten „vriendschapsverdrag", moesten dergelijke grenskwesties
door een vanwege den Volkenbond in te stellen scheidsgericht
worden beslecht. MUSSOLINI was echter van meening, dat in
dit geval niet van een grenskwestie, maar van een duidelijken
aanval op een Italiaanschen post gesproken moest worden en
wilde zich niet binden aan een scheidsrechterlijke uitspraak. Wel
werden echter de onderhandelingen zoo lang mogelijk sleepende
gehouden, om den noodigen tijd voor oorlogsvoorbereidingen te
verkrijgen. Gelijktijdig met deze periode van spanning bood zich
het gunstige tijdstip aan. Dat was de invoering van den alge-
meenen dienstplicht in Duitschland (Maart 1935), met de daarbij
aangekondigde herbewapening. Hierdoor kon Frankrijk minder
dan ooit de banden met Italië verbreken en was MUSSOLINI
zeke» van een welwillende neutraliteit van die zijde. Restte
Engeland, Italië's voornaamste tegenstander bij zijn imperiale
aspiraties. Dit land was echter te laat begonnen met de versterking
van zijn weermacht en kon ook met het oog op Duitschland s
toenemende kracht, vooral in de lucht, geen oorlog met Italië
riskeeren. Door de conferentie van Stresa in Mei 1935 geloofde
MUSSOLINI de gewenschte vrijheid van handelen te hebben
verkregen, hoewel het moeilijk is aan te nemen, dat Engeland
daarbij zijn goedkeuring aan MUSSOLINI'S werkelijke plannen
heeft gehecht. Veeleer lijkt het waarschijnlijk, dat de laatste
aldaar zijn ware bedoelingen verborgen heeft gehouden. Toen
3 October 1935 de Italiaansche troepen de noordgrens van Abes-
977
